” အာ ကိုကြီးကလဲကွာ” ဘရာလေးရဲ့ နောက်ကချိတ် ဖြုတ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ဝင်းပြီးတင်းနေတဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွဆုပ်ပြီး ပန်းနုရောင် မရှိတရှိ အကွင်းလေးထိပ်က ညိုမလိုလို အသီးလေးကို သွားလေးနဲ့ အသာကိုက်လို့ ဆွဲစုပ်လိုက်ချိန် နှင်းခိုင်ရဲ့ နှုတ်ဖျားက ရင်မောသံနဲ့ ပြောလာတဲ့ စကားသံရယ်ပါ။ ကျနော့်ရဲ့ ရွာထဲက အိမ်လေးမှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ချိန်းတွေ့နေကြတာ။ ဟိုတနေ့ညက သုံးဆောင်လိုက်ရတဲ့ အချစ်သစ်သီးက မစို့မပို့ဆိုလေတော့ နှစ်ယောက်သား စားပြီးရင်း စားချင်မို့ နောက်ဆုံး နှင်းခိုင်ကို ကျနော့်အိမ်မှာတွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်ရတယ်။ ချစ်သူနှစ်ဦး တွေ့ပြီးဆိုတော့လည်း ထိန်းမရ သိမ်းမရ ဆန္ဒတွေက လွန်ကဲနေကြပြီမို့ အိပ်ရာထဲ တစ်ခါတည်း ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့လို့ နှင်းခိုင်ရဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်အပြင် ဘရာလေးပါ ချွတ်လိုက်လို့ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းလို့ ကလေးမစို့ရသေးခင်မှာဘဲ ကျနော့်ရဲ့ ချေလိုချေ နယ်လိုနယ် စို့လိုစို့နဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာက ကျနော်ပြုသမျှနုနေရပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အစို့အနယ်တွေကြောင့်လည်း နှင်းခိုင်တစ်ယောက် ကာမအရသာတွေ တက်နေတယ်။ ကျနော်လည်း အပေါ်က ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် ရင်အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကိုကြည့်လို့ နှင်းခိုင်မျက်နှာလေးက ကျေနပ်နေတဲ့ အသွင်က ကျနော့်ကိုကျနော် အားရစိတ် ဂုဏ်ယူချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖုံးနေတယ်။ နှင်းခိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ခြေဖျားကနေ ဆွဲလို့ ချွတ်လိုက်တော့ နှင်းခိုင်ရဲ့ မူအတိုင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်လို့ထားတာမို့ “ဟာ ညီမလေးကလဲ ကားထားစမ်းပါ” “အဟင့် ဟင့်” လို့ မ သံပေးလို့ မရဲတရဲလေး ကားလိုက်တော့ ပေါင်ကြားက ပိပိလေးက အရေတွေစိမ့်လို့ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားတဲ့ခဏ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ကုန်းပြီး ပိပိလေးကို ခွေးထန်းလျက်လုံး ယက်သလို တပြက်ပြက်နဲ့ ယက်လိုက်တယ်။ “အားး.. ရှီးးး ကိုကြီး” ဆိုပြီး ဖင်ကြီးက ကြမ်းပြင်ကနေ တထွာလောက် မြောက်ကြွလာတော့တယ်။
နှင်းခိုင်လည်း ခေတ်ရဲ့သမီးပျို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူကြီးဆိုတော့ အတွေ့မရှိပေမဲ့ ဖုန်းနဲ့အမြင်တွေကတော့ ရှိနေပြီမို့ ကျနော် သူ့ပိပိကို လျှာစွမ်းပြတော့မယ်ဆိုတာကို လျှာရဲ့အရသာကိုခံစားဖို့ ပြင်ထားပေမဲ့ တကယ့်တကယ် ကျနော့်လျှာနဲ့တွေ့တော့ မနေနိုင်အောင် ကော့ကန်ကား ဖြစ်လို့နေပြီး ခဏဘဲခံနိုင်တယ်။ ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံတွန်းလို့ “ရပြီကိုကြီး တော်ပြီ ရပြီ ညီမလေး မခံနိုင်တော့ဘူး” ကျနော်လည်း ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အထဲက ညီလေးက ဖြောင်းဆို ထွက်လာတော့ နှင်းချုင်ခင်မျာ “အမလေး ” လို့တောင် အသံထွက်သွားတယ်။ “ကဲ အာ့ဆို ညီမလေးအလှည့်” “အာ” “မအာနဲ့လေ ညီမလေးက လိမ္မာသားနဲ့” ဆိုပြီး ကျနော်အိပ်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း မြင်ဖူးထားတဲ့ ဗဟုသုတတွေနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ကြောက်ရွံကြောက်ရွံနဲ့ ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ညီမလေးအာငွေ့နဲ့ ခံတွင်းအတွေ့ကြောင့် ညီလေးက ဆတ်ခနဲ့တောင် တုန်သွားလောက်အောင် ကောင်းသွားလို့ သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး လီးကို အထဲမရောက်ရောက်အောင်လို့ ကော့ပေးလိုက်တယ်။
ညီမလေးပါးစပ်ကို လီးနဲ့ လိုးနေသလိုဘဲမို့ မြင်ရလေ ပိုစိတ်ထလေဘဲ။ သူကလည်း ကျနော့်ကို ကလဲ့စားချေတဲ့အနေနဲ့ ကျနော့်လီးကို လျှာနဲ့ရစ်လိုက် အာခေါင်ထဲထိ သွင်းစုပ်လိုက်နဲ့မို့ ကျနော့်တစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်လူးလို့ပေါ့။ ပါးစပ်ထဲမှာဘဲ ပြီးသွားမှာစိုးလို့ “ညီမလေး ရပြီ ရပြီ တော်တော့ ထွက်သွားလိမ့်မယ်” ထွက်သွားမယ်ပြောမှ သူ့ပါးစပ်ထဲ အထည့်ခံရမှာကြောက်ပြီး ကမန်းကတမ်း ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုဆွဲလှဲပြီး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးနဲ့ဘဲ စပြီး လိုးပေးလိုက်တယ်။ အဲ့နေ့ကတော့ နှစ်ယောက်သား ကာမအရသာကို ဝဝကြီး ခံစားကြတယ်။ အနေအထား ပုံစံတွေပြောင်းလို့ အပြာကားထဲက ပုံစံတွေကိုတုပြီး အတတ်ဆန်းကြတယ်။ သူလည်း မြင်းစီးတတ်သွားသလို ကျနော်လည်း ဒေါ့ကီတွေဘာတွေ ဆွဲလို့ သုံးချီသုံးလားဆွဲလို့ အချစ်ပင်လယ်ကို ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည်အထိ ကူးခတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျောင်းပြန်မသွားခင် နောက်ထပ် နှစ်ခါထပ်တွေ့ပြီး အချစ်ဆိုတဲ့ ရေငံကို ထပ်ခါထပ်ခါ သောက်လိုက်ကြသေးတယ်။ နှင်းခိုင်နဲ့ ခင်စန္ဒာတို့ပြန်တော့ ကားဂိတ်ကို ကျနော် ကိုယ်တိုင်ဘဲ လိုက်ပို့တယ်။ ကားထွက်သည်အထိ ကားဘေးကနေ စကားတွေ တွတ်ထိုးလို ကားထွက်သွားသည်အထိ လက်ပြရင်း ကျန်နေခဲ့တဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က ချစ်သူကို နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတာမှန်း မသိခဲ့ပါဘူးဗျာ။
နှင်းခိုင် ကျောင်းပြန်ရောက်ပြီးတဲ့ ရက်ပိုင်းတွေမှာတော့ ညညဆိုရင် ဖုန်းနဲ့ အလွမ်းသယ်ကြ ရှေ့လာမယ့် အနာဂါတ်ကို တင်ကြိုလို့ စီမံချက်တွေချ စိတ်ကူးနဲ့ မြူးပျော်ခဲ့ကြတယ်။ ပညာရှိတွေ မိန့်ခဲ့သလိုပါဘဲ။ ကျနော်တို့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ပြီး အေးချမ်းနေတာဟာ မုန်တိုင်းမလာခင် လေပြေလေညှင်း ဆော့ကစားနေမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဘဝဆိုတာက တစ်သမတ်တည်း မသွားဘူး။ ခေါက်ရှာငှက်ပျံသလို နိမ့်တုံမြင့်တုံတဲ့လေ။ ကျနော့်ဘဝအတွက် မုန်တိုင်းကျခဲ့တာကတော့ နှင်းခိုင်တို့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ လေ့လာရေးနဲ့ ပျော်ပွဲစား သွားရာမှာ ယာဉ်မတော်တဆဖြစ်ပြီး နှင်းခိုင်တစ်ယောက် လူ့လောကထဲက ထွက်ခွာသွားတဲ့ သတင်းပါဘဲ။ ချစ်သူကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့တောင် မြင်ခွင့်မရခဲ့ပါဘူး။ ဦးလေးတို့လင်မယား သမီးဆီသွားမယ်ဆိုတော့ ကျနော်က မရှိမဖြစ်တဲ့ အနေအထားကြောင့် လိုက်မရခဲ့။ ဦးလေးတို့ လင်မယားကလည်း ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင် အနေအထားကို ရိပ်မိသလို ကြည်ဖြူထားကြလို့ ကျနော့်အတွက် စိတ်မကောင်းသလို သူတို့မှာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးမို့ သောကမီးတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်နေတာကို ကျနော်လည်း ဘယ်လိုဖြေသိမ့်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ။ နှင်းခိုင်နဲ့ နောက်ဆုံး ဖုန်းပြောခဲ့တာက လေ့လာရေး မသွားခင် ညကပေါ့။ ခရီးသွားရရင် ပျော်နေတတ်တဲ့ နှင်းခိုင်က အဲ့ညက မနက်ခရီးစဉ်ကို ပြောပြီး အပျော်သံတွေနဲ့ ဖုန်းချခါနီးမှာ “အာဘွားနော် ကိုကြီး” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသွားခဲ့သေးတယ်။ ဦးလေးတို့ ပြန်လာတော့ နှင်းခိုင်ကို ဟိုမှာဘဲ သဂြိုလ်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးခရီးက ဓာတ်ပုံလေး ရိုက်လာပေးတယ်။
နှင်းခိုင် ညီမလေးရယ် သေပန်းပွင့်တယ်ဆိုတာ ဒါဘဲလားလို့ မေးလိုက်ချင်တယ်။ အခေါင်းလေးထဲမှာ အိပ်နေသလိုလေး လှနေရှာတဲ့ နှင်းခိုင် ဓာတ်ပုံလေးကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ငိုကြွေးရပေါင်းလဲ များလှပါပြီ ညီမလေးရယ်။ ဒီကြားကာလမှာ အမေလည်း အိမ်ထောင်ပြုလို့ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါ ဆိုသလို သူ့ယောက်ျားနောက် လိုက်သွားပြီမို့ တစ်ယောက်တည်း ယောင်ချာချာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကို ငဲ့ညှာပြီး ကျနော့်ကို လူလားမြောက်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တဲ့ အမေ့ကို အရွယ်ရှိတုန်း လူ့ဘဝ လူ့လောကမှာ လူ့စည်းစိမ်ကို ခံစားခွင့် ပေးလိုက်ရတာကိုဘဲ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။ တစ်ကိုယ်ရေတကာယသမားမို့ စားရေးကတော့ အလုပ်ကျတဲ့ အချိန်ဆိုရင်တော့ အလုပ်သမားတွေနဲ့ လက်ရည်တပြင်တည်းပေါ့။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ ဦးလေးဦးအောင်လှတို့အိမ်နဲ့ အမေ့အိမ်။ တခါတလေကြတော့လည်း ကျနော့်အိမ်ဘေးက အေးခင်က ပိုထည့်ချက်ပေးပါတယ်။ အေးခင်ကတော့ ပြောပါတယ်။ ဘယ်မှ သွားမစားနဲ့ သူအမြဲ ထည့်ချက်ပေးမယ်တဲ့။ ဆန်နဲ့ ဟင်းချက်စရာဖိုးဘဲ ပေးပေါ့။ သူက ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်။ သူအိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနောက် ပါသွားတာ။ နှစ်နှစ်လောက်ရတော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ရွာပြန်ရောက်လာတာ။ ကလေးကလည်း သမီးမိန်းကလေး။ ဘာကြောင့် ကွဲလာတယ်တော့ မမေးမိဘူး။ သူက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်နှစ်လောက် ကြီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ထဲက အေးခင်၊ သူရ အဲ့လိုခေါ်နေကြဘဲ။ ကျနော်လည်း နှင်းခိုင်စိတ်ရယ် တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်တာရယ်ကြောင့် အလုပ်ပါးရင် အရက်ဆိုင် ထိုင်တတ်လာခဲ့ပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အဖော်မွန်ကတော့ တစ်ခုလပ် မုဆိုးဖို ဦးကျော်ကြီးဘဲပေါ့။ အသက်က ၅၀ နား ကပ်နေပြီ။ သူနဲ့ သောက်စားရင် စကားပြောရင် ဗဟုသုတကတော့ တကယ်ရတယ်။
“ဒီကပြီးရင် ဘယ်သွားမလဲ သူရ” ပုလင်းထဲ လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်ချိန်။ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ အမေး။ “ဒီနေ့တော့ အိမ်ဘဲပြန်မယ် ဦးကျော်။ အေးခင်က ရွာထဲမှာ ဝက်ပေါ်လို့ ဝက်သားနီချက် ချက်ထားမယ် ပြောတယ်။” “အေး ဟုတ်တယ်ကွ ရွာနောက်ပိုင်းမှာ ဝက်ပေါ်တယ်လို့ ကြားတယ်။ မင်းက ဝက်သားချက်ရင် ဝက်သားနီချက် ကြိုက်တယ်နော်။” “ဟုတ်တယ် ဦးကျော်ရဲ့ အာ့ကို အေးခင်ကလည်း သိလို့ ကျနော့်ကို အိမ်ပြန်စားဖို့ မှာလိုက်တာ။” ကျနော့်စကားဆုံးတော့ ဦးကျော်ကြီးက ကျနော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ “မထူးပါဘူးကွာ ဟင်းတင်လုပ်မနေနဲ့ လူပါစားလိုက်ပါလား” “ဟာ ဦးကျော်ကလဲ သူများတွေကြားလို့ မကောင်းပါဘူး” “ဟ ဘာဖြစ်လို့လဲဟ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့လား” “အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ” “မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လဲ။ အေးခင်လဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ရုပ်ရည်ရော မဆိုးပါဘူးဟ။ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုတာဘဲ ပြောစရာရှိတယ်။ ဒါလဲ တကယ်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး” “ဘာကို ဘာမှမဟုတ်တာလဲ ဦးကျော်” “အော် အပျို အအို တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ဆိုတာတွေပေါ့။ အမှန်က နားလည်သိတတ်မှုက အဓိကဘဲ” တစ်ခုလပ်လည်းဖြစ်ခဲ့ မုဆိုးဖိုလည်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ စကားကို ကျနော် စိတ်ဝင်စားတာမို့ “ပြောစမ်းပါဦး ဦးကျော်” “အေး ပြောရမယ်ဆိုရင် လောကမှာ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ပေါင်းသင်းပြီး ရိုးမြေကျတာတွေရှိသလို စလယ်ဝင် ဖင်မမဲခင်ကဘဲ ကွဲကြတာတွေလဲ ရှိတာဘဲကွ။” “ဟုတ် ဦးကျော်” “ဘာလို့မြဲပြီး ဘာလို့ကွဲသလဲ ဆိုတာသိလား” “ဘယ်သိမလဲ ဦးကျော်ကလဲ” “အေး ငါပြောပြမယ် ငါ့အသိ ငါ့အတွေ့ပေါ့။
ဒါပေမဲ့ လိုက်လေ့လာရင်လည်း ဒါဘဲတွေ့မှာဘဲကွ” “ဟုတ် ပြောပြပါလား” “အေး အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာ နံပါတ်တစ် ပိုက်ဆံ စီးပွားရေးပေါ့။ စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းပေးမယ့် ငွေကြေး မပြေလည်ရင် ချစ်တာတွေ မေတ္တာတွေက ရွတ်ကောင်းတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ထက် မပိုဘူးကွ။ ချမ်းသာရမယ်လို့ ငါမပြောဘူးနော်။ ကိုယ့်အဆင့်အတန်းနဲ့ လိုက်လျောညီထွေမယ့် စီးပွားရေးကတော့ ရှိကိုရှိနေရမယ်။” “ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးကျော်” “ငါ ပထမ အိမ်ထောင်နဲ့ ကွဲတာက အဲ့ကိစ္စဘဲ။ သူတို့နေရာမှာက ငါက ဝင်ငွေ မရှာနိုင်ဘူး။ ဝင်ငွေမရှိတော့ ယောက္ခမက မကြည်ဘူး။ နောက်တော့ မိန်းမကပါ ငြူစူလာတော့ လမ်းခွဲလိုက်ရော။” “ဪ နောက်ထပ်က ဘာလဲ ဦးကျော်” “နောက်နံပါတ်နှစ်က ကာမကိစ္စ” “ဗျာ” “မဗျာနဲ့ ငါတို့အခုဖြစ်နေတာက ကာမဘုံကွ။ စားဝတ်နေရေးပြီးရင် အရေးကြီးဆုံးက ကာမကိစ္စဘဲ။ အဲ့ကိစ္စမပြေလည်လို့ဘဲ မယားငယ်နေ လင်ငယ်နေတွေ ဖြစ်တာ။ တချို့ကတော့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ဘဲ ကွာရှင်းလိုက်ကြတယ်။ တချို့ကတော့ သားသမီးအရေး စီးပွားရေးတွေကြောင့် မကွာဘဲ ခိုးစားကြတာပေါ့” “အော် အဲ့လိုလား” “အေး ကဗျာဆန်ဆန် စာဆန်ဆန်ပြောရရင် မိန်းကလေးတွေက ပန်းနဲ့တူတယ်။ ပန်းဆိုတာ မွှေးမှ မမွှေးရင် ပန်းလို့သာခေါ်ပြီး ဘယ်သူမှ မနှစ်သက်ဘူးကွ။ အဲ့လိုဘဲ မိန်းကလေးဆိုတာကလည်း ရှိသင့်တဲ့ ပစ္စည်းတော့ ရှိမှလေကွာ။ မင်းစဉ်းစားကြည့်ပါလား။ ရင်ပြားဖင်ပြားနေတဲ့ မိန်းမကို ဘယ်သူလည်ပြန်ကြည့်တာ တွေ့လဲ” “ဟုတ်တယ် ဦးကျော် မတွေ့ဘူး” “အေး ရင်ထွားထွား တင်းကားကားဆိုရင်တော့ လည်ပြန်ရုံမကဘူး တံထွေးတောင်မြိုချပြီး အံ့ကြိတ်တာတောင်ရှိတယ် မဟုတ်လားကွ” ဟီးးးလို့ ကျနော်ရယ်ရင်းနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ထောက်ခံလိုက်တော့ “အဲ့တာက မိန်းမရနံ့ဘဲပေါ့။
ပန်းတိုင်း မမွှေးသလို မိန်းကလေးတိုင်းလဲ အဲ့ရနံ့ မရှိဘူးဟ။ အခု မင်းအေးခင်က မွှေးပါတယ်ဟ နမ်းကြည့်ပါဦး” “ဟာ ဦးကျော်ကလဲ” ကျနော်ရှက်ပြီး ပြန်ပြောတော့ “အေး နမ်းတိုင်းလဲ မနွေးဘူးကွ” “ဗျာ နားမလည်ဘူး ဦးကျော်” “နမ်းတိုင်းမနွေးလို့ ကွဲကြတာပေါ့ကွ။ သူရ မင်းနားလည်ဖို့ ငါပြောပြမယ်။ အိပ်ရာထဲမှာ နှစ်ဦးသဘောညီမှ နွေးတာကွ။ တချို့အိမ်ထောင်တွေ စီးပွားဥစ္စာ ပြည့်စုံပါလျှက်နဲ့ ကွဲကြကွာကြတာ အဲ့ကိစ္စတွေဟ” ဦးကျော်ကြီးနဲ့ အရက်ဆိုင်လေးက နှစ်ယောက်သားထွက်ပြီး နှုတ်ဆက်လို့ ကျနော့်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲကို ဝင်လာတာကို တစ်ဖက်ခြံထဲက ရေချိုးရာက လှမ်းမြင်တဲ့ အေးခင်က “သူရရေ ထမင်းဆာပြီလား ငါရေချိုးနေလို့ ခဏနော်။ နင်ရော ရေမချိုးဘူးလား” “မဆာသေးပါဘူးဟာ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ် ရေတော့ မချိုးတော့ဘူး” ပြန်ပြောရင်း အေးခင်ကို ကြည့်မိတယ်။ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ရေစိုနေတာမို့ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတွေက အရှိကို အရှိတိုင်း လှစ်ပြထားသလိုဘဲ။ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုတာ ပြောမှသိမယ့် အနေအထား။ အသားက ဖြူတဲ့ဘက်လုတယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၄ ဆိုတော့ မြန်မာလူမျိုး မိန်းကလေးတွေထဲတော့ စံမှီတယ် ပြောရမယ်။ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကိုယ်လုံးလေးမှာ တင်းသင့်တဲ့ နေရာကတင်း၊ ကားသင့်တဲ့နေရာက ကား၊ မို့သင့်တဲ့နေရာက မို့ ရယ်မို့ ဦးကျော်ကြီးစကားအရ ဆိုရင်တော့ မွှေးတဲ့ပန်းလေးပေါ့။ “ဟဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ ရေချိုးမယ်ဆိုရင်လဲ ချိုးလေ” ရပ်ပြီး ငေးကြည့်လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေတဲ့ ကျနော်။ အေးခင် စကားကြားမှ “အေးပါ ရေကတော့ မချိုးတော့ဘူးဟာ” လို့ ပြန်ပြောပြီး အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး ဧည့်ခန်းက ပြတင်းတံခါးတွေပါ ဖွင့်လိုက်တယ်။ အမေအိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေတကာယမို့ အိမ်လည်း သိပ်မရှင်းဖြစ်ပါဘူး။ တခါတလေ အမေလာရှင်းပေးတတ်သလို အေးခင်က ထမင်းဟင်းပို့ရင်း ကြုံရှင်းလေး ရှင်းပေးတတ်တယ်။
ဧည့်ခန်းကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြန်တော့ အေးခင် ရေချိုးနေတာကို ပြတင်းပေါက်က မြင်နေရပြန်တယ်။ အရင်က အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ နေခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ သင်ကြားပို့ချတဲ့ လက်ချာကြောင့် မကြည့်သင့်မှန်း သိနေပါရဲ့နဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာပါဘူး။ သူဟာသူ ပုံမှန်ရေချိုးနေတာမို့ ဆပ်ပြာတိုက်တော့လည်း နှိုက်သင့်တာတွေနှိုက်လို့ တိုက်နေလေတော့ မြင်ရတဲ့ ကျနော့်စိတ်ကို နိူးဆွနေသလိုပါဘဲ။ နှင်းခိုင်နဲ့ ချစ်ရည်လူးခဲ့ရတဲ့ အရသာကို တမ်းတမိပြန်တယ်။ နှင်းခိုင်နေရာကို အေးခင်နဲ့ အစားထိုးကြည့်နေမိတော့ ညီလေးက ကျန်းမာသန်စွမ်းကြောင်း သက်သေပြနေသေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဆက်ကြည့်လို့ မသင့်တော်တာနဲ့ ရေမချိုးလည်း မျက်နှာတော့ သစ်ဦးမှပါဆိုပြီး နောက်ဖက် ရေစည်တွေမှာ မျက်နှာသစ်လို့ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရောင်ပြန်မဂ္ဂဇင်းစာအုပ် ဖတ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အေးခင်တစ်ယောက် လေးဆင့်ချိုင့်လေးဆွဲပြီး ရောက်လာတယ်။ “ဆာပြီလား ခူးလိုက်ရတော့မလား” “နေပါစေ မဆာသေးဘူး နောက်မှ ငါ့ဟာငါ ခူးစားမယ်” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အေးခင်က ကျနော့်နားက ဖြတ်ပြီး ထမင်းချိုင့်ကို ဘီဒိုပေါ်ကို သွားတင်တော့ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းထားတာမို့ သူ့ဆီက သနပ်ခါးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့က ကျနော့်နှာခေါင်းကို ကြည်စယ်သလို၊ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတဲ့တင်သားကြီးတွေကလည်း ကျနော့် စက္ခုအာရုံထဲ ဝင်ရောက်လို့ အသက်ရှူတွေ မြန်စေသလို ရင်ခုန်သံတွေကို ကြမ်းစေပြန်တယ်။
အေးခင်က ထမင်းချိုင့်တင်ပြီး ကျနော့်အိပ်ခန်းကိုကြည့်တော့ စောစောက ချွတ်ထားတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဖြစ်သလို တင်ထားတာတွေ့တော့ ဝင်ပြီးကောက်ယူလို့ အနံ့ခံပြီး “ကြည့်စမ်းပါဦး အဝတ်တွေလည်း နံစော်နေပြီ နင်ကလဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေစမ်းပါ” တဲ့။ “ဟာ နင်ကလဲ မနံသေးပါဘူးဟ မနေ့ကမှ ဝတ်တာ” “ဘာမနံရမှာလဲ နင်က အရက်သောက်ထားတော့ မွှေးလားနံလားတောင် ဘယ်သိတော့မလဲ” “အောင်မယ် ဘာမသိရမှာလဲ နင်သနပ်ခါးလိမ်းထားတာ အနားက ဖြတ်သွားတာတောင် မွှေးနေတာ သိနေသေးတယ်” “အေးပါထားပါ ငါဒီအဝတ်တွေ ယူသွားပြီး လျှော်လိုက်မယ် ခြောက်မှ ငါလာပို့ပေးမယ်” တဲ့။ ကျနော်က အားနာတာနဲ့ “နေပါစေ မနက်ဖြန်မှ ရေချိုးရင်း ငါလျှော်လိုက်မယ်” ဆိုပြီး ထလို့ သူ့လက်ထဲက အဝတ်ဟောင်းတွေကို ပြန်ဆွဲယူ သူကလည်း အတင်းပြန်လုနဲ့ နောက်သူ့လက်ကို ကိုင်ထားမိပြီး မလွှတ်မိဘဲနေလို့။ အေးခင်က “သူရ လက်လွှတ်လေဟာ” ဆိုမှ အားတုန့်အားနာနဲ့ လွှတ်ပေးရင်း “ဆောရီး” လို့ တောင်းပန်လိုက်တယ်။ အေးခင်က အဝတ်ဟောင်းတွေ ပွေ့ပြီး “ငါသွားတော့မယ် စားပြီးရင် လှမ်းအော်လိုက်နော်” ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်သွားတော့ အေးခင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကျနော်ရင်မောစွာကြည့် ကျန်ရစ်ပါတော့တယ်။ ကျနော် ထမင်းစားပြီး အေးခင်ကို မခေါ်နေတော့ဘဲ ဆေးပြီး ပြန်ဆင့်ထားတဲ့ ထမင်းချိုင့်လေးဆွဲပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
အေးခင်က အမေမုဆိုးမနဲ့ အစ်ကိုလူပျိုကြီးတို့နဲ့ အတူတူ နေတာပါ။ သူတို့က လယ်ပိုင်ယာပိုင်တွေ ရှိတာမို့ သူ့အစ်ကိုကြီးကဘဲ ဦးစီးလုပ်ကိုင်တယ်။ စီးပွားရေးကတော့ မရှိမရှားလို့ ပြောရမှာပေါ့။ အစ်ကိုကြီးက ယာထဲမှာဘဲ အနေများတယ်။ သူ့အမေကလည်း အသက်က ငါးဆယ်နားဘဲ ရှိသေးတာမို့ သန်သန်မာမာ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တုန်း။ သားဆီလည်း ထမင်းပို့တာကို သူဘဲလုပ်တယ်။ အေးခင်က ကလေးနဲ့ဆိုတော့ အိမ်မှုကိစ္စဘဲ တာဝန်ယူရတယ်။ ကျနော် သူတို့အိမ်ထဲ ဝင်သွားတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အေးခင်က သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်နေတယ်။ အသက်နှစ်နှစ်ကျော်နေတာကို နို့မဖြတ်ဘဲ အလိုလိုက်ပြီး တိုက်နေတာ။ ကလေးက နို့တစ်လုံးကိုစို့ပြီး တစ်လုံးကို လက်ကကိုင်နေတာ။ ကျနော်ကလည်း အေးခင်ရဲ့ ဝင်းအိနေတဲ့ နို့တွေကို အငေးသား ကြည့်နေမိတယ်။ ကလေးကိုင်ဆော့နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးက စပျစ်သီးနီညိုညိုလေးနဲ့ တူလိုက်တာလို့ တွေးနေတုန်း အေးခင်က မော့အကြည့် ကျနော်သူ့နို့တွေ ကြည့်နေမှန်း သိသွားတော့ “အို” ဆိုပြီး ကိုင်နေတဲ့ ကလေးလက်ကိုဖယ်လို့ နို့လေးကို ဘော်လီအင်္ကျီထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ နို့လေးက မဝင်ချင်လို့ အပြင်ဘက်မှာ တစ်ဝက်တပြက်၊ စို့နေတဲ့နို့လေးကိုလည်း ကလေးပါးစပ်ကဖြုတ်ပြီး ဘော်လီထဲ ထိုးသွင်းပြီး အပေါ်အင်္ကျီကို ဆွဲဖုံးနေတယ်။ “ငါထမင်းချိုင့်လာပို့တာ ဟ။ ဒေါ်လေးရော” “အမေ အစ်ကို့ကို ထမင်းသွားပို့တာ ပြန်မလာသေးဘူး” “ဒေါ်လေးကလည်း မိုးတောင်ချုပ်နေပြီ” “အေးဟုတ်တယ် အမေက အဲ့လိုဘဲ။ တခါတလေဆို မိုးချုပ်တယ်။ ငါ့ကို အော်လိုက်လို့ ပြောထားတာ ဘာလို့ လာပို့နေတာလဲ” “အော် နင်က ကလေးနဲ့ဘာနဲ့။ ငါက ဘာအလုပ်မှ မရှိတာ” “သူရ နင့်ကို ငါပြောမလို့ မပြောဖြစ်တာ” “ဘာပြောမလို့လဲ” “အေးပါ ထိုင်ဦး… ပေး ချိုင့်ကို” ဆိုပြီး ကျနော့်လက်က ချိုင့်ကိုယူပြီး မီဖိုချောင်ထဲသွားတော့ (ဒီနေရာမှာ အိမ်ဖွဲ့စည်းပုံလေးကို ပြောပြရဦးမယ်။
ကျနော်တို့ ဒေသအနေအထားနဲ့ အိမ်ကို လူတထိုင် အမြင့်လေး ဆောက်။ ပျဉ်ခင်းပြီး ဧည့်ခန်းနဲ့ ဘူရားခန်းအဖြစ် အိမ်ရှေ့ခန်းကိုလုပ်ပြီး နောက်ဖက်နှစ်ခန်းက အိပ်ခန်း။ ဒါက သုံးပင်နှစ်ခန်းအိမ်။ ဧည့်ခန်းနံရံကနေ အဖီဆွဲချပြီး မြေစိုက်လေးကို မီးဖိုခန်း။ အဲ့တော့ ဧည့်ခန်းကနေ မီးဖိုခန်းကို တဆင့်နိမ့်ထားတာမို့ အဆင်းအတက် ခြေနင်းခုံလေးလုပ်ထားကြတယ်။) ကျနော်က ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး အေးခင်က ပြောမယ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့ သိချင်နေမိတယ်။ အေးခင်က ချိုင့်ထားပြီး ဧည့်ခန်းကို မီးဖိုထဲကအတက် ကျနော်နဲ့က မျက်နှာချင်းဆိုင်တည့်တည့် ကလေးချီရင်း တက်တာမို့ ထမိန်ကို လက်ကလဲ မသိမ်းနိုင်တာမို့ အပေါ်ကို ခြေအလှမ်းမှာ ထမိန်စကဟပြီး အထဲမှာ ဘာမှမခံထားတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲ ရထားခုတ်မောင်းသွားသလိုဘဲ။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာဘူး ကျနော့်ဘေး လာထိုင်ပြီး “သူရရယ် လောကမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်တာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဖြစ်လာတာကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ လိုတယ် ဟ” “အခု ဘာဖြစ်လို့လဲ” ကျနော့်အမေးကို အလိုမကျတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ဘာဖြစ်ရမလဲ အခုဆို နင် ဦးကျော်ကြီးနဲ့ ပေါင်းမိနေပြီဟုတ် အရက်လဲ အရင်က မသောက်ဘဲနဲ့” ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင်တို့ အကြောင်းကို တစ်ရွာလုံး သိထားကြတာမို့ ကျနော်အခုလို အရက်သောက်နေတာကို မပြောပေမဲ့ ပြောချင်နေကြတာ ကျနော့်အမေကအစ “သားရယ် ကံလို့ဘဲ အောက်မေ့ပါကွယ်။ ဘဝခရီးဆက်ရဦးမယ် ကိုယ့်ကိုကိုထိန်းပါ” တဲ့။ “အေးပါဟာ ငါနောက် မသောက်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါမယ်” “နင်တကယ်ပြောတာနော်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ ဟာ” “နင်က ဘာလို့ဝမ်းသာရတာလဲ” ကျနော့်အမေးကြောင့် ပျော်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးတည်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။
“ဟာ နင်နဲ့ငါက သူငယ်ချင်းတွေဘဲ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကောင်းတာဘဲ မြင်ချင်တာပေါ့ ဟ” “အေးပါ ငါပြောတာ မှားသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။ ငါပြန်တော့မယ်နော်” “အေး အေး နင့်အဝတ်တွေ မနက်ဖြန်မှ ငါပြန်ပို့ပေးမယ်” “အေးပါ” လို့ပြောပြီး အိမ်ဘက် ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ ညအိပ်ရာဝင်တော့ အေးခင်ကို ပြန်မြင်နေမိတယ်။ ကျနော် နှင်းခိုင်အပေါ် သစ္စာမဲ့ရာများကြနေမလား။ တဖက်က ပြန်းတွေးတော့ နှင်းခိုင်မှ အသက်ထင်ရှား ရှိမနေတော့တာ။ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလိုပေါ့ ဘီးတစ်ခု ပေါက်သွားလို့ ဆက်မသုံးဘဲ ချောင်ထိုးထားလိုက်ရမလား။ နောက်ဘီးအသစ်လဲပြီး သုံးမလား။ ဘယ်ဟာက အကျိုးရှိမလဲ။ တစ်ယောက်တည်း အမျိုးမျိုးတွေးလို့ ညကို လွန်မြောက်စေလိုက်ပါတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ ကျနော် အရက်မသောက်ဖြစ်အောင် နေလို့ ဦးကျော်ကြီးကတောင် “ဟ ကောင် သူရ မင်းကလဲကွာ ငါ့တောင် အဖော်မလုပ်ပေးတော့ဘူးလား” လို့ ပြောတာခံနေရတယ်။ ကျနော် အရက်မသောက်တာကို အေးခင် တအားဝမ်းသာနေပုံပါဘဲ။ အခုရာသီက ခြံအလုပ်လည်း နည်းနည်းချောင်တာမို့ ထမင်းကိုတော့ အိမ်မှာအစားများတယ်။ တခါတလေတော့ အမေ့အိမ်သွားရင်း စားတဲ့အခါတော့ ရှိတယ်။ အဲ့လိုသွားစားမိလို့လည်း ကျနော့်ဖင်ကြား ခဲညှပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ အဲ့နေ့ကတော့ အမေ့နားလဲမရောက်တာ ကြာလို့ဆိုပြီး နေ့ခင်းနှစ်နာရီလောက် အမေ့အိမ်သွားပြီး ညစာလည်း အမေ့အိမ်မှာ စားလိုက်မယ်လို့ အေးခင်ကို ပြောပြီး အမေ့အိမ်ကို ထွက်လာမိတယ်။ အမေ့အိမ်ဝိုင်းလေးထဲ ရောက်တော့လည်း တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ ဦးလေးက ခြံထဲမှာထင်တယ်လို့ဘဲ တွေးပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။
အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်တော့လည်း အမေ့ကို မတွေ့တာမို့ “အမေ” လို့ ခေါ်လိုက်တာနဲ့ အမေတို့ အိပ်ခန်းထဲက ဝရုန်းသုန်းကား အသံတွေထွက်လာလို့ ဗြုန်းဆို ကျနော်တောင် လန့်သွားမိတယ်။ နောက်မှ အမေ့ရဲ့ “လာပြီ သား လာပြီ” ဆိုပြီး အမေတစ်ယောက် ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲနဲ့ ထွက်လာတယ်။ ကျနော့်အသံကြားပြီး အလန့်တကြား ပြေးထွက်လာတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အမေ့နို့တဖက်က ဘော်လီအပြင်မှာဘဲ ရှိနေသလို ခေါင်းကဆံပင်တွေက ဖရိုဖရဲ။ ဖြန့်ဝတ်တဲ့ ထမိန်မှာတောင် အစွန်းအကွက်တွေဆိုတော့ သွားပြီ လာမိတာ မှားပြီလို့။ အမေ့နောက်က ဦးလေးကလည်း အပေါ်ဗလာနဲ့ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ပြီး ထွက်လိုက်လာတယ်။ ရင်ဘတ်မှာလည်း ချွေးသံတရွဲရွဲ။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာတွေနီပြီး အနေရခက်သလို ကျနော်ကလည်း အမေ့ကို ပထွေးနဲ့ အဲ့လိုတွေ့ရတော့ ဖင်ကြားခဲညှပ်သလို အနေခက်လိုက်တာ။ အာ့နဲ့ဘဲ အမေ့ကို “ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဟိုဘက်ခြံကအပြန် ဝင်လာတာ။ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိလို့” ဆိုပြီး ချက်ချင်း ပြန်ပြေးလာရတာပေါ။ အပြန်လမ်းမှာတော့ ဦးကျော်ကြီးစကားကို သတိရပြီး ရင်ထဲက “ဦးကျော်ရေ နမ်းလို့နွေးသလား မမေးနဲ့ ချွေးတောင်ကျပါတယ်ဗျာ” လို့ ပြောနေမိတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အေးခင်ကတောင် ညစာစားပြီးမှ ပြန်ခဲ့မယ်ဆိုပြီး ပြန်လာလို့ ဘာလို့လဲ မေးနေသေးတယ်။ ကျနော်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးလို့ဘဲ ဖြေလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လည်း အေးခင်နဲ့ အနေများလာလေ သူ့ရဲ့ကောက်ကြောင်း အလှတွေကို ပိုပိုတပ်မက်လေ ဖြစ်လာတယ်။ အေးခင်ကလည်း ပိုပြီးဂရုစိုက်လာသလိုဘဲ။ ကျနော့်အဝတ်တွေဆို အညစ်မရှိတာကို ဝတ်ထားတာကို အတင်းချွတ်ခိုင်းပြီး လျှော်တယ်။
“နင်ကလဲ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေစမ်းပါ လူပျိုလေးလုပ်ပြီး” တဲ့။ သူအဲ့လို အချွတ်ကောင်းလို့ အဲ့တစ်ရက်က ကျနော့်ကို ချွတ်ဖို့ပြောတာကို ကျနော်ကလည်း ပေသလို ကပ်သလို လုပ်နေတာနဲ့ သူကစိတ်မရှည်တော့ဘဲ ချွတ်စမ်းပါဟာဆို ပုဆိုးလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ ကျနော်လည်း အမှတ်မဲ့မို့ သူလှမ်းဆွဲတာကို မတားနိုင်လိုက်တော့ ပုဆိုးက ကွင်းလုံးပုံကျတော့ အထဲမှာ အခံမဝတ်တာများတဲ့ ကျနော် တွဲလောင်းခေါင်းလောင်း ထိုးနေတာ မြင်တော့ “အမလေး” တပြီး သူ့အိမ်ပြန်ပြေးပါလေရော။ ညနေတောင် ထမင်းချိုင့်လာမပို့လို့ ကျနော်ဘဲ သွားယူရတယ်။ “နင်ကလဲ ထမင်းတောင် လာမပို့ဘူး” ဆိုတော့ ဘာမှမပြောဘဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာမို့ စချင်တာနဲ့။ “မမြင်ဘူး မစားဘူးတာကြနေတာဘဲ” လို့ပြောတော့ ကျနော့်ရဲ့ ကျောကို တအုန်းအုန်း ထုပြီး “မသာ သေနာ” ဆိုပြီး ကောင်းချီးပေးလို့ တဟားဟားရယ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မျက်စောင်းထိုးကျန်နေတဲ့ အေးခင်ပုံလေးကိုကြည့်ပြီး အသဲယားလိုက်တာ။ နောက်နေ့ ကျနော် ခြံအတွက် မြေဩဇာတင်ဖို့ မြို့ကိုသွားမယ်ဆိုတော့ အေးခင်လည်း ကလေးအတွက်ရော သူ့အတွက်ပါ အဝတ်ဝယ်မယ်ဆိုပြီး ကျနော်နဲ့ လိုက်ခဲ့တယ်။ တောဓလေ့ဆိုတော့ ထော်လာဂျီပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း အေးခင်တို့ သားအမိနဲ့ ကျိုင်းတုံဖျာခင်းပြီး နောက်က စီးရတာပေါ့။ တောလမ်းခရီးမှာ ထော်လာဂျီက ဝန်မပါရင် ခုန်လိုက်တဲ့အမျိုး ဇီးဖြူသီး စကောထဲ ထည့်လှိမ့်သလိုဘဲ။ ကလေးကလည်းပါတော့ အေးခင်ကို ပုခုံးကကိုင်ပြီ ထိန်းကိုင်ပေးထားရတယ်။ ဒါတောင် တခါတလေခုန်ပေါက်ပြီး အေးခင်တို့သားအမိ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ရောက်လာတယ်။
အဲ့အခါမျိုးဆိုရင် အိစက်ညက်ညောတဲ့ အထိအတွေ့ရယ် ကိုယ်သင်းရနံ့တွေက ကျနော့်ရင်ကို ခုန်စေသလို အောက်ကညီလေးကိုလဲ မာန်ဟုန်ပြင်းစေတယ်။ တစ်ကြိမ်မှာ ကိုယ်အရိမ်းကို အေးခင်ကလက်နဲ့ ထော်လာဂျီရဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်အထိန်း ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သူ့လက်က ကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ကြားရောက်ပြီး မာန်ထနေတဲ့ ညီလေးကို ဆုပ်မိလေတော့ “အို” ဆို ပြီး သူ့လက်ကလေးကို ကမန်းကတမ်း ရုတ်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်မိတယ်။ စက်ရဲ့လှုပ်ရမ်းမှုကြောင့် အေးခင်ပါးကို သုံးလေးခါလောက်တောင် နမ်းမိသလိုမို့ ကျနော် ကျေနပ်နေသလောက် အေးခင်က မျက်နှာတွေရဲလို့ ရှက်နေသလို “စက်ကလဲ ခုန်လိုက်တာနော်” တဲ့။ ကျနော်လည်း သူအရှက်ပြေအောင် “အဲ့လိုဘဲဟ ထော်လာဂျီက ဝိတ်ပါမှ ဝိတ်မပါရင် ခုန်နေရော” လို့ ပြောပေးလိုက်ရတယ်။ မြို့မှာ မြေဩဇာအိတ်တွေတင်ပြီး ဈေးမှာ ဈေးဝယ်ကြတော့ ကလေးအတွက် ဝယ်တုန်းကတော့ ပြဿနာမရှိဘူး။ သူ့ကလေးကို ကျနော်က သူလွတ်လွတ်လပ်လပ် ရွေးရအောင် ချီထားပေးရတယ်။ အဲ့တော့ ဈေးထဲက ဈေးသည်တွေက လင်မယားထင်ပြီး ပြောနေလို့ ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ အေးခင်က ဘော်လီဝယ်တော့ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ညီမလေးကလေးနို့တိုက်ရင် မလှန်ဘဲတိုက်လို့ရတဲ့ ဘော်လီယူမလား ညီမလေးက ဘယ်ဆိုဒ်လဲ မေးနေတော့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ မျက်နှာဘယ်ထားရမှန်း မသိဘူး။ အပြန်ကြတော့ ဝိတ်နဲ့ဆိုတော့ စီးကောင်းသွားတယ်။ စက်က အလာတုန်းကလို မခုန်တော့ဘူးလေ။ အဲ့ကြမှ အေးခင်က “တော်ပါသေးရဲ့ အလာတုန်းကလိုများ ခုန်နေရင်တော့ ဒုက္ခ” “ငါတော့ အာ့ကြိုက်တယ် ပျော်စရာကြီး” လို့ စလိုက်တော့ ကျနော့်ဗိုက်ကို ဆွဲလိမ်ရင်းက “တော်တော် ပျော်နေတယ်” တဲ့။ ကျနော်ကလည်း “နင်ရော မပျော်ဘူးလား” မေးတော့ “ပျော်စရာလား လူကိုခုန်ပေါက်နေတာ” “အဲ့လိုခုန်လေ ကြိုက်လေဘဲ” လို့ပြောတဲ့ ကျနော့်ကို ဘာမှတော့ မပြောတော့ပေမဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ခုတော့ လက်ဆောင်ပေးသွားတယ်။ဇာတ်သိမ်း ဆက်ရန်…
Nguồn: https://www.mrnewsonline.com/archives/4050