- Advertisement -

ပန်းတိုင်းမွှေး နမ်းတိုင်းနွေး ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

- Advertisement -

19992

နောက်နေ့ ထမင်းချိုင့်လာပို့တဲ့အချိန် အိမ်နေရင်းမို့ သနပ်ခါးရေကျဲလေးနဲ့ သန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရယ် အဝတ်အစားအနွမ်းလေးတွေအောက်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဓနတွေကြောင့် ကျနော့်ရဲ့မတင်မကျဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ပြတ်သားစေလိုက်တယ်။ ထမင်းချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ပြန်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့ အေးခင်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲပြီး “အေးခင် ငါနင့်ကို ပြောစရာရှိတယ်” ဖမ်းဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက သူ့လက်လေးကို ရုန်းနေရင်း “ဘာပြောမလို့လဲ ပြော” တဲ့။ ကျနော်က သူ့လက်ကို မလွှတ်ပေးဘဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လို့ထားရင်းက “နင့်ကို ငါချစ်နေမိပြီ” လို့ပြောလိုက်တော့ “ဟာ” တဲ့။ “ငါ့ကိုပြန်ချစ်ပါနော် အေးခင် နင်ငါ့ကိုချစ်တယ် မဟုတ်လား” ပြောလဲပြော လူကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလို့ သနပ်ခါးနဲ့ ပါးပြင်ကို နမ်းရိုက်လိုက်တယ်။ “ပြောလေ အေးခင် ချစ်တယ် မဟုတ်လား” လို့ မေးတော့ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကို စုပ်နမ်းမယ်လဲလုပ်ရော ။ ဗြုန်းကနဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းပြီး ထွက်လိုက်တာမို့ ကျနော်လည်း အငိုက်မိလို့ လွတ်သွားခဲ့တယ်။

- Advertisement -

ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်တာနဲ့ အပေါက်ဝဆီ ပြေးထွက်သွားရော။ အပေါက်ဝရောက်မှ တစ်ချက်ရပ်ပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး လက်ညှိးလေးကို ကွေးချည်ဆန့်ချည်လုပ်လို့ ကရော်ကရော်လို့ လှောင်သွားခဲ့လေတော့။ ကျနော်လည်း အံကြိတ်လို့ နေဦးပေါ့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့လို့ ရင်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်တာတော့ အေးခင်မသိနိုင်။ ကျနော်လည်း ခြံထဲကအလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့မို့ ခြံထဲမှာဘဲအိပ် ခြံထဲမှာဘဲစားလို့ ရွာထဲကို ပြန်မအိပ်ဖြစ်ဘူးပေါ့။ အရင်က ကျနော်နဲ့ အမေတို့နေတဲ့ တဲလေးကို အောင်မိုး မိန်းမခိုးလာလို့ ပေးနေလိုက်တာမို့ ကျနော်က လိမ္မော်သီးတွေခူးတဲ့အခါ ထားတဲ့ တဲကြီးရဲ့အတွင်းထောင့်မှာ ကုတင်တစ်လုံးချပြီး နေလိုက် အိပ်လိုက်တယ်။ အောင်မိုးက ကျနော့်တို့ရွာရဲ့ နှစ်ရွာကျော်ဖြစ်တဲ့ သပြေပင်ရွာက မိန်းကလေးကို ခိုးလာလို့ မိန်းကလေးကို ပြန်အပ်ရတာတွေ မင်္ဂလာဆောင်ရတာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်တာကတော့ တောဓလေ့ ထမင်းကျွေးတယ်။ ဝက်သားဟင်းနဲ့ တစ်ရွာလုံး မီးခိုးတိတ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကိုလည်း ခြံထဲမှာဘဲ လုပ်ပေးတာမို့ အေးခင်တောင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။

ကိုယ့်ရွာသားကိစ္စဆိုတော့ အားလုံးဝိုင်းကူပေါ့။ အေးခင်က ရွှေဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ကလေးသာမပါရင် ဘယ်သူမှ အအိုပါလို့ ပြောမယ် မထင်ဘူး။ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံကျွေးမွေးရတာမို့ လုပ်အားမနိုင်တာကြောင့် အေးခင်က “သူရ ငါ့သမီးလေး အိပ်နေပြီ လုပ်ကူရအောင်လို့ နင့်အိပ်ရာမှာ ပေးသိပ်ထားပါလား” “အေး ရတယ်လေ လာ လာခဲ့” ဆိုပြီး ကျနော့်တဲကြီးဆီကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ နေ့အချိန် ဖြစ်သော်ငြားလည်း တဲကရှည်ပြီး အကာတွေ လုံတာကြောင့် အထဲမှာတော့ အလင်းရောင်နည်းတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာ ကုတင်ကို ပြပြီး “နင့် ကလေးကို ငါ့အိပ်ရာပေါ်သာ သိပ်ထားလိုက်ပါ” ဆိုတော့ ကျနော့်ခေါင်းအုံးကို အောက်ဘက် လျော့လိုက်ပြီး ကလေးကိုသိပ်လိုက်တော့ အောက်ချလိုက်လို့ အနေအထားပျက်တာကြောင့် ကလေးက “အဲ.. အဲ့” လို့ အသံထွက်လာလို့ တင်ပါးလေးကို ပုတ်ပြီး “အို့ အို့ အေ အေ” နဲ့ ချော့သိပ်နေတဲ့ အေးခင်ကို မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကုတင်ပေါ်က ကလေးကို ခါးလေးကုန်းလို့ ပုတ်သိပ်နေရတာမို့ နောက်မှာရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ကုန်းပေးထားသလိုမို့ တင်းကားနေတဲ့ အိုးကြီးက ဖိတ်ခေါ်နေသလိုဘဲ။

ကျနော့်စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကလည်း လူမရှိ လူကွယ်ရာမှာ သူနဲ့ကျနော် နှစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိ။ ချစ်ခွန်းချွေထားတယ်ဆိုတဲ့ အသိတွေကြောင့် ထိန်းမနေတော့ဘဲ အေးခင်ကို နောက်ကနေပြီး သိုင်းဖက်လိုက်တော့ ကိုင်းနေတဲ့ ခါးလေးက ဆတ်ခနဲ့မတ်ပြီး သိုင်းထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ဖြည်နေရင်း “သူရ မလုပ်နဲ့ဟာ လူတွေမြင်ကုန်မယ်” “မြင်မြင်ပေါ့ နင့်ကိုငါက လက်ထပ်ယူမှာ မြင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ” ပြောလဲပြော သူ့လည်တိုင်လေးကိုလဲ နမ်းရှိုက်နေတော့ “ဟင့်” ဆို နောက်ကိုဆုတ်လေတော့ သူ့ဖင်နှစ်လုံးသားကို ကျနော့်ညီ ဝင်တိုးပါရော။ “အာ” လို့ အလန့်တကြား ရုန်းကန်ပြီး “သူရရယ် နောက်မှနော် အခုက မင်္ဂလာဆောင်လာတဲ့ သူတွေနဲ့ဟာ နင်က လိမ္မာပါတယ်နော်” တဲ့။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ကျနော့်ဘက် ဆွဲလှည့်ပြီး “နင်တကယ်ပြောတာလား” လို့မေးတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတာမို့ “အေး ဒါဆို စရံတော့ ယူထားရမယ်။” ဆိုပြီး အေးခင်ရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်တယ်။“သူရကွာ မဆိုးနဲ့ သနပ်ခါးတွေ ပျက်ကုန်တော့မယ် ဖယ်” ဆိုတာကြောင့် ကျနော်လည်း လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ဆီက လွတ်တာနဲ့ ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီး “သမီးနိုးရင် ငါ့ဆီခေါ်လာခဲ့နော်” ဆိုပြီး မင်္ဂလာဆောင်မဏ္ဍပ်ဆီကို ထွက်သွားတဲ့ အေးခင်ကို မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီး မကြာခင် ချစ်ပွဲဝင်ရတော့မယ့် အခြေအနေတွေကို တွေးပြီး ကြည်နူးလို့ နေမိပါတော့တယ်။

မင်္ဂလာပွဲ ပြီးတဲ့ည ခြံထဲမှာ ကာလသားတွေက အရက်နဲ့ ကြက်သားကာလသားဟင်း ချက်လို့ သောက်ကြစားကြ ပျော်ပါးကြပေါ့။ သတို့သားအောင်မိုးကို ညှင်းနေကြတာ ညနက်နေတာတောင် ပေးမသွားကြလို့ အောင်မိုးခင်မျာ မျက်နှာငယ်နဲ့ “ကိုသူရ ပြောပေးပါဦး သူတို့ကြိုက်တာလဲ ပေးထား ကျွေးထားပြီဟာ အနိုင်ကျင့်နေကြတယ်” “အေး ဟုတ်သားဘဲကွ ကိုယ်ချင်းစာမှပေါ့။ သူလည်း မင်းတို့အလိုကျ လိုက်လျောပြီးသားဘဲ” ဆိုမှ အောငိမိုးကို သွားခွင့်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ဒါတောင်မှ “ဟေ့ကောင် အောင်မိုး တဲတော့ မပြိုစေနဲ့နော်” လို့ ဝိုင်းစနေကြသေးတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားကြောင့် အေးခင်ကို ပြေးမြင်နေမိပါတယ်။ ကျနော်လည်း အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းလေးကို နွေးအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားရဦးမယ်။ ဒါပေမဲ့လဲ ခြံထဲက အလုပ်မပြတ်တာမို့ ရွာထဲကို လောလောဆယ် မပြန်နိုင်သေးဘူး။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီး အလုပ်မဝင်ခင် ခဏနားတုန်း အညောင်းလဲပြေ အကြောလဲဆန့်ဆိုပြီး အိပ်ရာထဲ လှဲနေတုန်း ရဲကိုတစ်ယောက် ကျနော့်နားရောက်လာပြီး “ကိုသူရ လာ လာကြည့်” လို့ လက်ကုတ်ခေါ်လို့ ဘာလဲလို့ သူခေါ်ရာ လိုက်လာတော့ ကျနော်အိပ်တဲ့ တဲဝကနေပြီး အမေနဲ့ ကျနော်တို့ နေခဲ့တဲ့ တဲကို လက်ထိုးပြနေတာမို့ “ဘာလဲဟ ရဲကိုရ” “ဟာ ကိုသူရကလဲ သေချာကြည့်လေ” သူပြောမှ သေချာကြည့်တော့ တဲလေးက တသိမ့်သိမ့် လှုပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အောင်မိုးတစ်ယောက် ညားခါစဆိုတော့ ထမင်းစားပြီးတောင် လုပ်အားပြနေတာ ဖြစ်မယ်။ “မင်းကလဲကွာ ညားခါစ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့ဟ” ဆိုတော့ ရဲကိုတစ်ယောက် တဟီးဟီးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားမှ ကျနော်လည်း အိပ်ရာထဲပြန်လှဲပြီး အောင်မိုးတို့ကတစ်ဆင့် နှင်းခိုင်လေးနဲ့ အဲ့တဲလေးထဲမှာ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာကို ပြန်သတိရနေမိတယ်။

ဪ အဲ့တဲလေးမှာ အမေ့တို့အတွဲ ကျနော်တို့ အတွဲနဲ့ အခုဆို အောင်မိုးတို့ အတွဲပါဆို သုံးတွဲရှိပြီ။ အတွဲတွေအတွက် အဲ့တဲလေးက ဘူမိနက်သန် အောင်မြေ ဖြစ်နေလားဘဲ။ တွေးရင်း အားအင်တွေက ပြည့်နေတာမို့ ထင်တယ်။ ကျနော့်ညီလေးက ဆန္ဒပြနေလို့ အိမ်သာပြေးပြီး ဖြေသိမ့်လိုက်ရတယ်။ သစ်မရခင်တော့ ဝါးကူရလို။ အခုလည်း လက်ကူလိုက်ရတယ်ပေါ့။ နှစ်ရက်သုံးရက်ရတော့ အလုပ်နည်းနည်း ချောင်တာနဲ့ “အောင်မိုးရေ ငါလည်း အိမ်မရောက်တာ ကြာပြီကွ။ ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်ဦးမယ်။ ခြံထဲ ဂရုစိုက်လိုက်ဦး” “ဟုတ် စိတ်ချပါ ကိုသူရ ကျနော် ဂရုစိုက်လိုက်မယ်” “ပါးစပ်က ဂရုစိုက်မနေနဲ့နော် မိန်းမနားကမခွာ လုပ်မနေနဲ့” “ဟာ ကိုသူရကလည်း သူ့အပိုင်းနဲ့သူပါ စိတ်ချ” “အေး အဲ့ဒါဆိုလဲ ငါစိတ်ချမယ်” လို့ပြောပြီး ရွာထဲပြန်လာလိုက်တယ်။ နေ့လည် ၂ နာရီကျော်ဘဲ ရှိသေးတာမို့ အေးခင် ညနေစာမချက်ခင်မို့ ညစာကို အေးခင်ကိုဘဲ ထည့်ချက်ခိုင်းရမယ်လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် အိမ်နားအရောက် အေးခင်က ကလေးခါးထစ်ခွင်လို လမ်းမှာဘဲ တိုးတာမို့ “အေးခင် ဘယ်လဲ” “ဈေးဆိုင်သွားမလို့ နင်အိမ်ပြန်လာတာလား” “အေးဟ ညနေစာ နင်ထည့်ချက်ပေးနော် ငါအိမ်မှာဘဲ အိပ်မလို့ ဒီနေ့ည” “အေးပါ အတော်ဘဲ နင်ကြိုက်တဲ့ ကြောင်လျှာသီးရထားတယ်။ ဈေးဆိုင်မှာ ပုဇွန်ခြောက်ရှိရင် ဝယ်လာပြီး ကြော်ပေးမယ်” လို့ ပြောတဲ့ အေးခင်ကို ကျနော်စိတ်ထဲကနေပြီး “ငါ ကြောင်လျှာသီးထက် ဘာကြိုက်တယ်ဆိုတာ နင့်ကိုပြမယ်” လို့ ပြော‌နေမိတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ထဲကို တံမြက်စည်းလှည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ရေပါတစ်ခါထဲ ချိုးလိုက်တယ်။ ကျနော် ရေချိုးပြီးချိန်မှာ အေးခင် ပြန်ရောက်လာတာ တွေ့တယ်။

- Advertisement -

“သူရရေ ပုဇွန်ခြောက် ရလာတယ်ဟေ့။ ကြောင်လျှာသီးနဲ့ ကြော်ပေးမယ် နော်” “အေးပါ ကျေးဇူးပါ ဟာ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက်ကို ကူးသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ အေးခင် သမီးလေးက ဧည့်ခန်းမှာ အရုပ်မလေးနဲ့ ဆော့ရင်း ဝူးဝူးဝါးဝါး လုပ်နေတယ်။ အေးခင်ကတော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းချက်ဖို့ ကြက်သွန်နီ နွှာနေတယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်လာတာ တွေ့တော့ “နင် ဆာနေပြီလား အစောကြီးရှိသေးတယ်” “မဆာပါဘူးဟ အိမ်မှာလဲ လုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ ပျင်းလို့ ထွက်လာတာပါ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ်ပါ” “အေး ထမင်းအိုးက တည်ထားပါပြီ ကြောင်လျှာသီးကြော်ပြီးရင်ရပြီ ဟ။ အချဉ်ဟင်းက မနက်ကတည်းက ညမနက်စာ ချက်ထားတာ။” တောသူတောင်သားတွေ အတွက်ကတော့ အဲ့လောက်ဆို ပြည့်စုံနေပါပြီ။ ငပိရည်ကျို တို့စရာကတော့ ပြောစရာမလို အမြဲလိုလို ကျနော်တို့ ပြောနေတုန်း အေးခင်သမီးလေးက ငိုလာလို့ ကျနော်ကဘဲ ကောက်ချီလိုက်ရတယ်။ ကလေးက ကျနော့်အပေါ်ရောက်တာနဲ့ အငိုတိတ်ပြီး ဝူးဝူးဝါးဝါး စကားတွေ ပြောနေတာမို့ “အေးခင်ရေ သမီးက သူ့အဖေကိုတော့ ဆွေမျိုးမှန်းသိသား” လို့ ကျနော်ကစတော့။ မျက်စောင်းထိုးပြီး “သူရ နင်တကယ်ရော ငါ့ကိုချစ်တာ ဟုတ်လို့လား” တဲ့။ “ဟ တကယ်ပေါ့ဟ။ နင်က မယုံလို့လား” ကျနော့်အမေးကို မော့ကြည့်နေတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးမှာ အားငယ်မှု သိမ်ငယ်မှု အရောင်တွေ ထင်ဟပ်နေတာမို့။ ကျနော် သနားစိတ်တွေ ယိုဖိတ်လို့လာပြီး ကလေးချီထားရင်း သူ့နားအရောက်သွားလို့ လွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ပုခုံးလေးကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်လိုက်ရင်း “ယုံပါ အေးခင်ရယ် နင့်ကိုငါချစ်တယ်။

နင်နဲ့ နင့်သမီးကို ငါတာဝန်ယူပါရစေနော်” ကျနော်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကို ဝမ်းသာနေတဲ့ အေးခင်ပါးပြင်လေးကို ရွှတ်ခနဲ့ ကျနော်နမ်းလိုက်တော့ “အို သူရကလဲ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ ” “ဘာဖြစ်လဲ ချစ်သူရဲ့ချွေးက မွှေးတယ်” “ပိုနေပြန်ပြီ” “မပိုဘူး တကယ်ပြောတာ” “အေးပါ ထားပါတော့ အခုတော့သွား အိမ်ရှေ့ခန်းမှာသွားနေ ငါ ဟင်းချက်လိုက်ဦးမယ်” လို့ ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း သူသမီးလေးနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကလူကြည်စယ် ဆော့နေသလို အိမ်ရှင်မကြီးကလည်း တာဝန်ကျေအောင် ချက်ပြုတ်လို့နေတာဖြင့် ပျော်စရာ မိသားစုဘဝလေး တစ်ခုပေါ့။ သူဟင်းချက်ပြီးချိန် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီလာပြီး ကျနော့်ဆီက သမီးကို လက်ပြောင်းယူပြီး အင်္ကျီကိုလှန်လို့ နို့လေးထုတ်ပြီး သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်တော့ ကျနော်က ဝင်းမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်သန်းနေတဲ့ သူ့နို့လေးကို ငေးနေလေတော့ “ဟာ သူရကလဲ ရှက်စရာကြီး မကြည့်နဲ့” “ဘာ ရှက်စရာလဲ နင်ကလဲ အပျိုလေးကြနေတာဘဲ” “အပျိုမဟုတ်လို့ မရှက်ရတော့ဘူးလား နင်ကအပျိုမဟုတ်လို့ တန်းဖိုး မထားချင်တာလား ဟင်” သူပြန်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်သူ့ရဲ့ နိမ့်ပါးနေတဲ့ ဘဝကို စော်ကားမိသလိုများ ဖြစ်သွားလားလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့ “ဆောရီးဟာ အဲ့သဘော မဟုတ်ပါဘူး။ နင့်ကို တကယ်ချစ်မိ တကယ်မြတ်နိုးမိတာပါဟာ။ ယုံပါနော်” “အေးပါ ငါယုံပါ့မယ်” “အာ့ဆို ငါပြန်တော့မယ်နော်။

နင် ရေမိုးချိုးပြီးမှ ထမင်းချိုင့်လာပို့လေ။ အခု အစောကြီး ရှိသေးတယ်” လို့ပြောပြီး ကျနော်လည်း အိမ်ဘက်ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ အေးခင် ထမင်းလာပို့တော့ ရေချိုးခေါင်းလျှော်ထားပြီး ခါးနားရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ကို ဖားလျားလေး ချထားတာကတော့ ဆက်ဆီ ကျတယ်ဗျာ။ အိမ်နေရင်းမို့ ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျီလေးနဲ့ ဗြောင်ထမိန်လေးနဲ့က တကယ့်ရင်ခုန်ဖွယ်ရာ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ပေါ့။ အေးခင် ထမင်းချိုင့်လေး ကြောင်အိမ်ပေါ်တင်ပြီး ပြန်လှည့်လာတဲ့ အခါမှာတော့ ကျနော်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကဆွဲလို့ ရင်ချင်းအပ်လိုက်တဲ့အခိုက် မော့လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှင်းဆီလွှာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံခဲနမ်းစုပ်လိုက်မိတယ်။ အေးခင်ကလည်း ကျနော့်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လို့ အလိုက်သင့်လေး တုန့်ပြန်ပေးပါတယ်။ နူးညံ့တဲ့ အနမ်းဆီမှ တစ်ဆင့်ချင်း အရှိန်တက်လာသလို အေးခင်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တစ်စုံက ပုခုံးမှတဆင့် ကျောပြင်၊ ကျောပြင်ကတစ်ဆင့် လျောတိုက်လို့ တင်သားတွေဆီ။ ကျနော့်လက်မှာ လာထိတွေ့တဲ့ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ခံစားမှုတွေကတော့ အာခေါင်တွေခြောက်လို့ တံထွေးတွေ မြိုနေရသလို မချင့်မရဲ စိတ်တို့ကြောင့် အေးခင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ချေမွနေမိတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် အေးခင်ခင်မျာ တအင့်အင့် တအားအား အသံတွေနဲ့အတူ လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လို့ နေရှာတယ်။ တင်ပါးသားကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရာကနေ ဖင်အမြောင်းကြားထဲကနေ အေးခင်ရဲ့ ပိပိဆီ လက်ကိုရောက်အောင် အတင်းထိုးနှိုက်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှမရောက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။

အဲ့လိုမရောက်လေ စိတ်ကပိုပြင်းလာလေမို့ ဖင်နှစ်လုံးကို အတင်းဖြဲပြီး လက်ချောင်းတွေကို အတင်းထိုးနေတာမို့ “အာ သူရရယ် ဟင့် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ” အေးခင်အမေးကို ကျနော်မဖြေနိုင်ဘူး။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာက သူ့ပိပိလေးကို ကျနော့်လက်ရောက်ဖို့ဘဲ။ စိတ်မရှည်တော့လို့ သူ့ကိုကျောဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ကျနော့်ရင်ထဲ ကပ်လိုက်တယ်။ သူတင်ပါးနှစ်ခုကြား ကျနော့် ညီလေးက ထိုးလို့ထောက်လို့။ ကျနော့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထမိန်ပေါ်ကဘဲ သူ့ပိပိလေးကို စုံအုပ်ကိုင်ပြီး အားပါးပါးနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးတော့ “ဟင့် အ အင်..ဟင့်” ဆိုတဲ့အသံနဲ့ ခါးလေးကုန်းလိုက်တော့ ညီလေးထောက်ထားတဲ့ ဖင်ကြီးက တွန်းဖိသလို ဖြစ်သွားပြန်တာမို့ ရှေ့ကိုပြန်ကော့ပြန်။ ရှေ့ပြန်ကော့ပြန်တော့ သူ့ပိပိက ကျနော့်လက်ထဲ ဝကွက်အပ်သလိုပေါ့။ သူ့ခင်မျာ ကော့လိုက်ကုန်းလိုက်နဲ့ ဗျာများနေသလို ကျနော်ကလည်း စိတ်ရှိတိုင်း လက်ကပွတ် ညီလေးနဲ့လဲ ကော့ကော့ထိုးနေတာမို့ ခနလေးအတွင်းမှာဘဲ သူ့ပိပိကအရေတွေ လျှံလာကာ ထမိန်ပေါ်ပေါက်ပြီး ကျနော့်လက်တွေပါ စိုလာတော့တယ်။

- Advertisement -

အဲ့အချိန်မှာ အေးခင်က အသိဝင်ပြီး အတင်းရုန်းထွက်လိုက်လို့ အလစ်မို့ ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်သွားတယ်။ အေးခင်က ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်ရင်းက “သူရ ကလေးကို အမေနဲ့ထားခဲ့တာ ဟ။ တော်ကြာ အမေသိသွားမယ်” “ဒေါ်လေး မြမေ ပြန်ရောက်နေပြီလား” နေ့လည်က ကျနော်သွားတုန်းကတော့ ဒေါ်လေးမြမေက သားရှိတဲ့ ယာထဲသွားနေတာလေ။ “အေး ပြန်ရောက်နေပြီဟ။ ကလေးကို အမေ့ပေးခဲ့ရတာ ငါသွားတော့မယ်” “နင်ကလည်း ငါတကယ်ချစ်တာပါ ဟ။ နင့်ကိုလက်ထပ်မှာပါ” “အေးပါ ယုံပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မကောင်းသေးဘူးလေဟာ။ အမေ့ကို ဖွင့်ပြောပြီးရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့” “အာ့ဆို အခုပြောမယ်ဟာ” “ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ နင်ကလဲ ပြောချင်ရင် မနက်ကျပြော ဟုတ်ပြီလား။ အခုတော့ ငါပြန်တော့မယ်” ပြောလဲပြော ကျနော့်ပါးကိုလဲ ရွှတ်ဆို နမ်းပြီး ထွက်သွားတာမို့ ကျနော်လည်း လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။

ညစာစားပြီးချိန်မှာတော့ အေးခင်တို့အိမ်ဖက်က စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတာမို့ နားစွင့်ကြည့်တော့ ရွာထဲက လူပျိကြီးထွန်းဇံ အသံဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ (ဒီနေရာမှာ ကျနော်တို့ဒေသရဲ့ ဓလေ့လေးကို ပြောပြရဦးမယ်။ ကျနော်တို့ဒေသက အပျိုဖြစ်စေ တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ကာမပိုင်မရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေအိမ်ကို လူပျိုလူလွတ်တွေက ညဖက်ကို အိမ်လည်သွားကြတယ်။ အိမ်ရှင် အုပ်ထိန်းသူတွေကလည်း ကြည်ဖြူစွာ လက်ခံကြတယ်။ လူကြီးသူမတွေပါ ထွေရာလေးပါး စကားတွေ ပြောကြဆိုကြနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် လေ့လာကြတာက ရိုးရာဓလေ့ တစ်ခုပေါ့) အခုလဲ တစ်ခုလပ်မလေး အေးခင်ရှိနေတဲ့ အိမ်ကို လူလွတ်ဖြစ်တဲ့ ကိုထွန်းဇံကြီးတို့တွေ အလည်လာကြတာ မဆန်းဘူးပေါ့။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း ချစ်မိသူ အေးခင်အတွက် ရတက်မအေးနိုင်ဘဲ သူတို့အိမ်ဘက် ကူးသွားရတော့တယ်။ အေးခင်တို့အိမ်ထဲရောက်တော့ ကိုထွန်းဇံနဲ့ ကိုညွှန့်မောင်ကို တွေ့ရတယ်။ “လာ သူရရေ မင်းရွာထဲ ပြန်လာအိပ်တာလား ဟ” ကိုထွန်းဇံကဘဲ အိမ်ရှင်ပုံဖမ်ပြီး မေးတာကြောင့် အေးခင်ကို မကျေနပ်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ လှမ်းကြည့်တော့ သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်တဲ့ပုံ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်နေတာကြောင့် “ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာဆိုတာ အကြာကြီး ပစ်ထားလို့ မရဘူးလေ ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့” “အောင်မလေးကွာ ဒို့ရွှာမှာ သူခိုးသူဝှက် မရှိပါဘူးဟ” “အစကမရှိလဲ အခုရှိချင်ရှိမှာပေါ့ဗျာ” “မင်းကတော့ ပြောတော့မယ်။ လာ မင်းသူငယ်ချင်း သုပ်ထားတဲ့ လက်ဘက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်ဦး” မတော်ရသေးတဲ့ ယောက္ခမကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်လည်း လွတ်နေတဲ့ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။

“သူရ သူရရေ.. သူရ မထသေးဘူးလား” အေးခင်ရဲ့ နိုးသံကြောင့် ညကစကားဝိုင်းသိမ်းပြီး အိပ်ရာဝင်သည်ထိ အေးခင်နဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့် ခရီးကို တွေးတောရင်းက အိပ်မပျော်ဘဲ လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားတာမို့ မနိုးတဲ့ကျနော် အခု အေးခင်လာအော်မှ နိုးလာခဲ့တာမို့ “အော်မနေနဲ့ လာပြီ လာပြီ” ပြန်အော်ရင်း အိပ်ရာထဲက လူးလဲထလိုက်ရတယ်။ ပြီး တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးတော့ ကျနော်ရဲ့ အလှနတ်သမီးက သနပ်ခါးတွေဖုံးလို့ လက်ထဲမှာလည်း ကောက်ညှင်းပေါင်း ပန်းကန်တစ်ဖက် တို့ဟူးကြော်ပန်းကန်ကတစ်ဖက်။ “အိပ်ပုတ်ကလဲ ကြီးလိုက်တာ။ ဒီမှာ စားဖို့ယူလာတာတောင်မှ အိပ်ရာက မထသေးဘူး” ” မဟုတ်ပါဘူးဟာ ညက အတွေးများသွားလို့ အိပ်မပျော်ဘဲ မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားလို့ ဟ” “အမလေး တော် ဘာတွေများ တွေးနေလို့လဲ” ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ပုံလေးက ကျနော့်ရင်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာမို့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံနမ်းလိုက်မိတယ်။ “ဟာ ညစ်ပတ်လိုက်တာ မျက်နှာလည်း မသစ်သေးဘဲ” ကျနော့်အနမ်းကို အတင်းငြင်းဆန်ပြီး ပြန်ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း အားနာသွားမိလို့ ဆက်မနမ်းပေမယ့် သိုင်းဖက်ထားတာကတော့ မလွှတ်ဘဲ ဖက်ထားရင်းက “ဆောရီး ဟာ နင်က ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ သတိလွတ်ပြီး နမ်းမိတာ။ ဘာတွေးရမလဲဟ နင်နဲ့ငါတို့အကြောင်း တွေးတာ” “သူရ နင်ငါ့ကို တကယ်ရောချစ်တာ ဟုတ်လို့လား” “ဟာ အေးခင် နင်ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ။

မယုံလို့လား” “မဟုတ်ဘူးလေ ငါက ကလေးအမေ တစ်ခုလပ် နင့်ကလူပျို” မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို သနားဂရုဏာတွေ ကျနော့်ရင်မှာ ဆထက်တစ်ပိုး တိုးသွားစေပါတယ်။ “အေးခင်ရယ် အာ့တွေမပြောနဲ့ ငါ့အချစ်မှာ အပျိုအအိုမပါဘူး ယုံစမ်းပါ အေးခင်ရယ်။” “နင် မလိမ်မှန်း ငါသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ငါက ချို့ယွင်းချက်နဲ့ဆိုတော့ အားငယ်တယ်လေ” “အောင်မာ အားငယ်လို့ တော်တော့တယ် ညက ဟိုကောင်တွေ လာရစ်နေတာ နင်အထာပေးထားလို့နေမှာ” ကျနော့်စကားကြောင့် အေးခင်စိတ်ဆိုးပြီး ကျနော့်ရင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး “သူရ နင်အဲ့စကားမျိုး မပြောနဲ့ ငါကလေးအမေပေမဲ့ အဲ့လောက် ဆပ်စလူးမထဘူး” ကျနော်လည်း ကိုယ့်စကား လွန်သွားတာမို့ “ဟာ အဲ့သဘောနဲ့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ နင့်ကို သူတို့ရစ်နေတာကို သဝန်တိုလို့ ပြောမိတာပါ။ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်” “အေး ဒီတစ်ခါတော့ ရှိပါစေ။ နောက်နင်ငါ့ကို အဲ့လိုစကားမျိုး မပြောပါနဲ့ ငါမခံစားနိုင်ဘူးဟ” “အေးပါ ဟာ ငါနောက်ကိုမပြောဘူး။ နင့်ကို စိတ်မချတော့ဘူး။ အမေ့ကို လာတောင်းခိုင်းလိုက်တော့မယ်” “ဟင် အခုချက်ချင်းကြီးလား” “အေး ငါနင်နဲ့ အတူတူနေချင်ပြီဟာ” “ပိုကိုပိုပါတယ်” မျက်စောင်းလေးချိတ်လို့ ချစ်စရာလေး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို ဆွဲဖက်မယ်ကြံတော့ ကျနော့်အခြေအနေကို သိနေတဲ့ အေးခင်က နောက်ကို ဆုတ်ပြီး “ဟေ့အေး သွား မျက်နှာသစ်တော့။ ပြီးရင် ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ အကြော်အေးသွားမယ် စားလိုက်ဦး။ ငါပြန်တော့မယ် အိမ်မှာ လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ်။” “အေးပါ အာ့ဆို ငါအမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်နော်။ ဒေါ်လေးမြမေကို လာပြောခိုင်းလိုက်မယ်။” ကျနော့်စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သူ့အိမ်ဖက် ပြန်ပြေးတဲ့အခါ အထက်အောက် တုန်ခါပြသွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး စောစောစီးစီး ညီလေးခေါင်းထောင်လာတာမို့ အတွေးတွေ ခါထုတ်လို့ မျက်နှာအမြန်သစ်လိုက်ရတယ်။

အပျော်ဆုံးနေ့ ဘဝမှာ တန်ဘိုးအထားဆုံးနေ့။ ဒီနေ့ ကျနော်နဲ့ အေးခင်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်နွဲတဲ့နေ့။ ကျနော်က နည်းနည်းအကျယ်ချဲ့ချင်ပေမဲ့ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့ဆိုပြီး အေးခင်က အကျဉ်းချုံးစေချင်တာမို့ သူ့အလိုလိုက်ရပေမဲ့။ ကျနော်ကတော့ အနံ့မပြယ်သေးတဲ့ အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းကလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး တန်ဘိုးထားချစ်မယ်ဆိုတာ ကျနော့်ကိုကျနော်သာ အသိဆုံး။ အခုလဲ အေးခင် သဘောအတိုင်း မနက်အစောကို ဘုန်းကြီးသုံးပါး အိမ်ပင့်လို့ မင်္ဂလာဆွမ်းကပ်တယ်။ ပြီး ဖိတ်ထားတဲ့ ဧည့်ပရိသတ်တွေကို ထမင်းဟင်းနဲ့ ဧည့်ခံကြရနဲ့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ တော်တော် မော သွားတယ်။ ဘယ်လောက်မောမော ကျနော်တော့ မောတယ်မထင်အောင် ပီတိဖြာနေမိတယ်။ ညနေခင်းကြတော့ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ အမေဒေါ်လေးမြမေ တို့ကို ကန်တော့ကြတယ်။ မိဘတွေပေးတဲ့ ရိုးမြေကျပေါင်းရပါစေ ဆိုတဲ့ ဆုကို နှစ်ဦးပြည့်ပါစေသားလို့ ရွှတ်ဆိုရတာဟာ ကျနော့်နှုတ်ကထွက်တဲ့ အချိုသာဆုံး သံစဉ်လို့ဘဲ ထင်မှတ်မိပါတယ်။ နောက် အမေတို့လင်မယားလဲ အိမ်ပြန်သွားသလို ရွာထဲနဲ့ ခြံထဲက ကူညီကြသူတွေကိုလဲ စားဖို့သောက်ဖို့ စွန့်ကြဲလိုက်တော့ စာနာထောက်ထားမှုတွေနဲ့ အနှောက်အယှက်မပေးဘဲ ပျော်ပွဲဆင်ဖို့ ထွက်သွားကြတော့ ကျနော်တို့ချည်း ကျန်တယ်။ ဒေါ်လေးမြမေကလည်း “ဟဲ့ ငါ့မြေးကို ငါနဲ့ထားခဲ့လိုက် မင်းတို့လဲ ပင်ပန်းပြီ သွားကြနားကြတော့” တဲ့ အလိုက်သိပုံများ။ ကျနော်တို့ လင်မယားအသစ်စက်စက်လေးလဲ ကျနော့်တို့အိမ်ကို ပြန်လာလိုက်တယ်။

မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားတဲ့ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေ လဲလိုက်တော့မှ နေရထိုင်ရ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသလိုပါဘဲ။ အေးခင်လည်း အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ရာပြင်နေတုန်း ကျနော်လည်း ရေစည်ဆီသွားလို့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးလိုက်တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ အေးခင်က ရေစည်ရှိရာ သွားလေတော့ ကျနော်က ဒီနေ့ည အိပ်ရမယ့် အိပ်ရာကိုကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေမိတယ်။ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီးလှဲရင်း အေးခင်အလာကိုဘဲ စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ ခဏအကြာ အေးခင်က အိမ်ထဲဝင်ပြီး တံခါးမကို ပြန်ပိတ်ပြီး အပေါ်ဂျက်ထိုးတော့ မမှီတမှီမို့ ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အပေါ်ကို လက်ကလေး မြောက်နေတဲ့ပုံက မယ်ရွေးပွဲက အလှမယ် ကိုယ်ဟန်ပြနေသလိုဘဲ။ အေးခင် ကောက်ကြောင်းတွေကြည့်ပြီး ရေတောင်ဆာလာတယ်။ အေးခင်က နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို “ဟာ သူရ အိပ်တော့မလို့လား” “အေးလေ မအိပ်လို့ ဘာလုပ်ရမလဲ” “ဒီတိုင်းအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ ဟ” “အင်..ဘာလို့မရတာလဲ” “လာခဲ့ ထလာ ဘုရားရှိခိုးရမယ်” တဲ့။ သေဟလို့ အသံမထွက်ဘဲ ရင်ထဲက ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဘာသာတရား အလေးထားတဲ့ ချစ်ဇနီးကို ပိုတောင်မှ လေးစားမိသွားပြီး သူ့အမိန့်အတိုင်း အိပ်ရာကထလို့ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူ ရှိခိုးလိုက်တယ်။

နှစ်ယောက်အတူသာ ပြောတာပါ ကျနော်က ဩကာသပြီးတာနဲ့ ဆိုစရာ မကျန်တော့ဘူး။ သူကတော့ တတွတ်တွတ်နဲ့ ဆိုမပြီးဘူး။ ကျနော် သူ့ဘေးမှာထိုင်လို့ ဘုရားဝတ်ပြုနေတဲ့ ချစ်သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူး ငေးနေလိုက်တယ်။ ဘုရားရှိခိုပြီး အိပ်ရာဝင်ပြန်တော့ ကျနော့်ကို “ထိုင်” တဲ့။ သူက ကျနော့်ကို ကျုံကျုံလေး ထိုင်ကန်တော့ဖို့ ပြင်တော့ “ဟာ အေးခင် နင်က ငါ့ထက်ကြီးတယ်လေ မလုပ်နဲ့” ” အာ့ကအသက်ဟ။ အခု နင်က ငါ့ရဲ့ အိမ်ဦးနတ်။ အိမ်ဦးနတ်ကို ရိုသေကိုင်းရှိင်းရမှာ အိမ်သားတွေဝတ္တရားဘဲ” တဲ့။ ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချပြီး “ဆုပေးလေ”တဲ့ “ဟ ဘာဆုပေးရမလဲ ငါမပေးတတ်ဘူး” “ပေးချင်တာသာပေးပါ” ဆိုတာနဲ့ “ရာသက်ပန် လင်သားကို ပြုစုယုယနိုင်ပါစေ” ဆိုတော့ “ဟွန့် ဆုပေးတာတောင် သူ့အတွက်ချည်းဘဲ” ဆိုပြီး နှစ်ဦးသား ရယ်ကြရသေးတယ်။ “ကဲ အမေက မှာလိုက်တယ် ပင်ပန်းနေကြပြီ နားကြတော့တဲ့” လို့ မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးက ကျနော့်အတွက်တော့ အလှဆုံးပန်းချီကား တစ်ချပ်ပါ။ စာရှုသူများရော ကျနော်တစ်ယောက် အေးခင် ပြောသလိုများ နားမယ်လို့ ထင်ပါသလား။ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ကြပေါ့နော်။ အေးခင်ဆိုတဲ့ မွှေးနေတဲ့ ပန်းကလေးကို နွေးနေအောင် နမ်းရမှာက ကျနော့်တာဝန်ဘဲ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။။ ပြီးပါပြီ။

Nguồn: https://www.mrnewsonline.com/archives/4054

- Advertisement -

Related Articles

- Advertisement -

Latest Articles