ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ တိမ္ခိုးကေလးမ်ား ရစ္သိုင္းပါလို႔ဆင္ …. ပန္းကမာၻေမွ်ာ္စင္ လွမ္းသာေခၚခ်င္ … ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း နားေထာင္ဖူးၾကလား မသိဘူး..။ က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္သူေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဖူးစာဆုံျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္လို႔ ေျပာျပရဦးမယ္ဗ်ာ…။ ကဲ… စမယ္။ တစ္ေန႔ … က်ေနာ္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းပိတ္တုန္းကေပါ့။ ဧၿပီလ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အိမ္ကအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ သုံးေယာက္သား ကားေလးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို သြားလည္ျဖစ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ေနတာက မႏၲေလးဆိုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္နဲ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလို႔ရတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ ဟိုသြားဒီသြား ေလွ်ာက္သြားၾကမယ္ေပါ့။ မေရာက္တာ ၾကာတာလဲ ပါတာေပါ့။ မနက္ေစာေစာ မဟာအံ့ထူးကံသာ ဘုရားကို ဝင္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ။ ဘုရားဖူးေနရင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ႐ြယ္တူေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ဆံပင္ေလး မတိုမရွည္နဲ႔ အသားေဖြးေဖြး၊ လူေကာင္ ေသးေသးေလး၊ ႏွာေခါင္းေလးက ခြၽန္ခြၽန္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက နီနီေလး။ အဲဒီေတာ့ အီေဖကိုယ္လဲ ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္က ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ ျဖစ္တယ္ေပါ့။
သူလဲ သူ႔အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ လာတယ္ထင္တာပဲ။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ မိန္းမႀကီးက သူနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ သူနဲ႔ ပါလာတဲ့ ဘိုးေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘြားေတာ္ႀကီးက ဘုရားရွစ္ခိုးတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ သူေလးကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း က်ေနာ္နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္း သြားဆုံျဖစ္တယ္။ သူလည္း က်ေနာ့္ကို ခဏေလာက္ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟိုဘက္ ျပန္လွည့္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေမတို႔ မျပန္မခ်င္း ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ ၾကည့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္မိသြားသလိုပဲ။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာ အဲဒီလိုမ်ိဳးကို ေခၚတာလား မသိဘူးေနာ္…။ ေနာက္ေတာ့ အေဖတို႔လည္း ဘုရားဖူးလို႔ ၿပီးေတာ့ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ တစ္ပတ္ ပတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ သူေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေတြ႕ေသးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲက ဒိန္းကနဲ ၊ ဒိန္းကနဲ ခုန္ခုန္လာတယ္…။ အင္း ခက္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ ေကာင္မေလးရယ္…။ ေနာက္လည္း ဆုံရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘုရားက ျပန္ေတာ့ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ ဝင္တယ္။ ပြဲေကာက္မွာမ်ား ေတြ႕ဦးမလားဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာၾကည့္မိေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကံတရားက က်ေနာ့္ဘက္မွာ မရွိဘူးဗ်ာ…။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ေကာင္မေလးကို ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ရဘူး။ ပြဲေကာက္ ေရတံခြန္က ျပန္ေတာ့ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ကို သြားတယ္…။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္က လႈိင္ဂူႀကီးဆိုေတာ့ ႏွလုံးေရာဂါရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေမ အထဲထိ မဝင္ဘူး။ အထဲမွာ အသက္ရႉၾကပ္တယ္ေလ။ အေမ မဝင္ဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေဖလည္း အျပင္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့… ဟဲဟဲ…. ဒါက သဘာဝပဲေလ…။ သား… အထဲသြားခ်င္ရင္ သြားေလ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အထဲကို ဝင္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ အထဲကိုသာ သြားေနတာ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူး..။ အဲ… ဘာမွမရွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မနက္က မင္းသမီးေလး အေၾကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေနတာ..။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဆုံႏိုင္တဲ့ ဘဝ မဟုတ္ပါလား။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ သူေလးကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္မိေနၿပီပဲ ဆိုတာေပါ့။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ျမင္ၿပီးကတည္းက ဘာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးပဲ ျမင္ျမင္ေနတာေလ။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ ဂူအဆုံးထိ ေလွ်ာက္ၿပီးသြားေတာ့ ဘုရားဖူးမယ္ဆိုၿပီး အစြန္နားေလးမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိတယ္။ မနက္က ေကာင္မေလးနဲ႔ ျပန္ၿပီး ဆုံေတြ႕ရပါေစသားေပါ့။
ဆုေတာင္းၿပီးလို႔ မ်က္လုံးလဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေရာ…. က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္…။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ သူေလးကို ဖ်တ္ခနဲေတြ႕လိုက္မိလို႔…။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဘးနားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ မနက္က ဘိုးေတာ္ႀကီးတို႔ ပါမလာဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ထင္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ အေပၚတက္လာတာ။ ဆံပင္ေလးကို ေျဖာင့္စင္းၿပီး ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေလးဆိုးထားတဲ့ ပုံေလးကို က်ေနာ္ ေနာက္ကေန တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္ေလးေတြ မကုန္ဆုံးပါရေစနဲ႔…။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဘက္ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ သူ႔ကို ရယ္ျပလိုက္တယ္။ သူလည္းက်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီး ရယ္ျပတယ္ ထင္တာပဲ။ ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အတြဲက ထထြက္သြားတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ေကာင္မေလး ၾကားထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဖင္ကို တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး သူ႔နားကို အသာေလး တိုးသြားလိုက္တယ္။ ”ဘုရား လာဖူးတာလား…” သူ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။ ”မနက္ကလည္း ေတြ႕တယ္ေနာ္။ ျပင္ဦးလြင္ကို လာလည္တာလား” က်ေနာ္ တည္တည္တံ့တံ့ပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ေတေလဂ်ပိုးလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ”အေကာင္းနဲ႔ ေမးတာပါ။ ခရီးသြားတဲ့ လူခ်င္း အတူတူ ဆိုေတာ့ေလ…။ ကိုယ္က မန္းေလးက လာတာ။ ဒီကို မေရာက္တာ ၾကာလို႔…” ”ခ်ိဳက ျပင္ဦးလြင္မွာပဲ ေနတာ..။ ျမင္းၿခံက အေဒၚလာလို႔ လိုက္ပို႔တာ…” သူေလးဆီက ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အသံေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ နာမည္ေလးကိုပါ တစ္ခါထဲ သိလိုက္ရတယ္…. ခ်ိဳတဲ့….။ သူေလးနဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ခ်ိဳျမသြားတာပါပဲ ေကာင္မေလးရယ္…။ ”မျပန္ေသးဘူးလား။ ေအာက္မွာ အေဒၚေတြ ေစာင့္ေနတယ္ မဟုတ္လား” က်ေနာ္ စကားမရွိ စကားရွာၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာျဖစ္တယ္။ ”အင္း….။ ျပန္ေတာ့မွာ…။ ခ်ိဳ ဒီသရက္ပင္ႀကီးကိုေတြ႕တိုင္း သရက္သီးေတြ ခူးခူးစားခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ…” ”အာ…. ခ်ိဳကလည္း ဒါက သရက္ပင္ အတုႀကီးဟာကို ဘယ္လိုလုပ္ သရက္သီး ခူးစားလို႔ရမွာလဲ…” သူကလည္း ခ်ိဳဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေကာက္ၿပီးခ်ိဳပလိုက္တယ္…. မွတ္ကေရာ…။ ”ဟီး… ဟုတ္တယ္ေနာ္…. သရက္ပင္ အတုႀကီးပဲဥစၥာ။” က်ေနာ့္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေလး ၾကည့္ရင္း ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၿပီး ရယ္ျပျဖစ္တယ္ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ သိလိုက္တာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ခင္သြားၿပီဆိုတာပဲ။ ”တူတူ ျပန္ဆင္းရေအာင္ေလ…။” က်ေနာ္ သူ႔ကို ျပန္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူလဲ အင္း ဆိုၿပီး ထလာတယ္။
ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ဂူထဲက ျပန္အထြက္မွာ ေက်ာက္နံရံၾကားက ထြက္လာတဲ့ ေရေတြကို လက္နဲ႔ လိုက္လိုက္ေဆာ့ေနလို႔ က်ေနာ့္မွာ ခ်ိဳ ဓာတ္လိုက္မွာစိုးလို႔ မနည္းလိုက္ဆြဲရတယ္။ သူကေတာ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ တကယ့္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ…။ ဂူအျပင္နား ေရာက္ခါနီးမွ ႏွစ္ေယာက္လုံး မတိုင္ပင္ပဲနဲ႔ အလိုက္တသိ လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပင္ဦးလြင္က အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ခ်ိဳဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ကပ္ၿပီးေတာ့ပါလာၿပီ။ က်ေနာ္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို သတိရလြန္းလို႔ ဖုန္းဆက္မလို႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔နဲ႔မေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို မဆက္ျဖစ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကသာ ေၾကာက္ေနတာပါ။ သူေပးထားတာ သူကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္း နံပါတ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႕စရာမရွိပါဘူး။ ညေရာက္မွ ဆက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ညေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။
”ဟိတ္…. ဘယ္သူလဲ သိလား…။” ” သိတယ္….။ ေန႔လည္က ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ေတြ႕တဲ့ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။” ”အင္း.. ဟုတ္တယ္ ။ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ။” ”ဒီလိုပဲေပါ့…။” စကားဆုံးေတာ့ သူမ ဆီက ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကိုၾကားရတယ္။ ”ကိုယ္ ဖုန္းဆက္မွာကို ေမွ်ာ္ေနတာ မဟုတ္လား…” လို႔ က်ေနာ္စေတာ့.. ”မေမွ်ာ္ပါဘူး။ ဘာလို႔ ေမွ်ာ္ရမွာလဲ…။ ေန႔လည္က လူကို ခဏခဏ ငမ္းေၾကာထေနတဲ့ တစ္ေယာက္က ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းသြားေတာ့ သူပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး သိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီကို လာတဲ့ဖုန္းမွ မ်ားမ်ားစားစား မရွိတာ။” ”ဟုတ္လား….။ ခ်ိဳ႕ဆီကို ေကာင္ေလးေတြ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား။” ”မဆက္ပါဘူး။ ခ်ိဳကမွ ျပန္မေျပာတာ။ မသိရင္ လုံးဝမကိုင္ဘူး။” ”အခု ကိုယ့္ဖုန္းက်ေတာ့ေရာ….။” ”အဲဒါက သူ ဆက္တဲ့ ဖုန္းမွန္း ခ်ိဳ႕ စိတ္ထဲမွာ သိေနလို႔ ကိုင္လိုက္တာ…။” ”ဒါဆို ခ်ိဳက ကိုယ့္ကို ခင္တယ္ေပါ့။” ”အင္း…. ။ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး။ သူ႔ကိုေလ… ခ်ိဳ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခင္မိသလို ခံစားရလို႔…။” ”ဘယ္က ‘သူ’ လဲ…။” ”အခု ဟိုဘက္က ဖုန္းေနတဲ့သူ ေပါ့။” ”ေအာ္…..။ ဟုတ္သားပဲ။ ခ်ိဳက ကိုယ့္နာမည္မွ မသိေသးတာ…။ ကိုယ့္နာမည္က ေက်ာ္သူစိုး တဲ့…။” ”ဟုတ္လား…။ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ထင္တယ္…။
နာမည္က ေက်ာ္သူဆိုး ဆိုေတာ့…။” ”အာ… ကြာာာ…. မဟုတ္ပါဝူး…။ ေက်ာ္သူဆိုး မဟုတ္ဘူး….။ ေက်ာ္သူစိုး…။” ”ဟုတ္ပါၿပီ… ေက်ာ္သူစိုး ဆိုေတာ့လည္း ေက်ာ္သူစိုးေပါ့။ ခစ္ခစ္ ” အဲလိုနဲ႔ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ သူမနဲ႔ က်ေနာ္ စၿပီး ခင္မင္မႈ ရခဲ့တယ္။ ဧၿပီလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္လလုံး သူမနဲ႔ညတိုင္း ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအေၾကာင္း ၊ သူမရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းေပါ့။ ခ်ိဳနဲ႔ မနက္ပိုင္းေတာ့ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ဘူး။ သူ႔ အိမ္က ဆြယ္တာဆိုင္ဆိုေတာ့ တစ္ေနကုန္ ဆိုင္မွာ ကူထိုင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆိုင္မွာ လူရွင္းရင္ေတာ့ လူဆိုးေလး… ဘာလုပ္ေနလဲ ဘာညာနဲ႔ စာ ေတြ ပို႔တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ခ်ိဳလို႔ပဲ ေခၚေပမဲ့ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္မွာ စိုး ပါတာနဲ႔ လူဆိုးေလးဆိုၿပီး ေခၚတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွလဲ မဆိုင္ပါဘူးေနာ့္…။ အဲလိုနဲ႔ ဧၿပီလကုန္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ရတယ္။ က်ေနာ္က မန္းေလးမွာပဲ ေက်ာင္းတက္တယ္ေလ။ သူကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္တကၠသိုလ္မွာပဲ တက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ”ခ်ိဳက ဒီေလာက္ေခ်ာတာ ေမဂ်ာကြင္း မရဘူးလား” လို႔ေပါ့။ သူမ ရီၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ”ခ်ိဳက သူမ်ားေတြကို အယ္စတုံ ႀကီးေတြမွ မဟုတ္တာ…။ ဘယ္လိုလုပ္ ကြင္းရမွာလဲ” တဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳက ပိန္ပိန္ပါးပါးေလး။ အရပ္က ငါးေပႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ ပုမွာေပါ့။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ေလာက္ပါပဲ။
က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ပိန္ၿပီး အရမ္းအရပ္ရွည္တဲ့မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ကလန္ကလားနဲ႔ ၾကည့္မရဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ စာေတြကလည္း မ်ားတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ…။ အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက အေျဖျပန္ရတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အေျဖရတဲ့ေန႔က သူမေမြးေန႔။ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ငယ္တယ္။ လူ႔ သဘာဝ ဆိုတာကလည္း ဆန္းၾကယ္သားေနာ္..။ ညတိုင္း ဖုန္းေျပာ႐ုံနဲ႔လည္း မတင္းတိမ္ဘူး ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ သူနဲ႔လာေတြ႕လို႔ ရမလားဆိုေတာ့.. ခ်ိဳကလည္း ”ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ တစ္ရက္ လာေတြ႕ေလ” တဲ့…။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳတို႔အိမ္က အရမ္းစည္းကမ္းႀကီးတယ္ဗ်…။ ဒီအ႐ြယ္ႀကီး ေရာက္တဲ့အထိ ခ်ိဳကို သူ႔အေဖက ကားနဲ႔ အပို႔အႀကိဳ လုပ္တုန္းပဲ…။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ လာေတြ႕ခိုင္းတာက သူ႔အိမ္က လိုက္ပို႔ၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီးမွ က်ေနာ္နဲ႔ အျပင္ထြက္လည္မလို႔ေလ..။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတန္း ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ကမန္းကတန္း အပူကပ္ၿပီး စုံစမ္းရတယ္။ ျပင္ဦးလြင္က အတြဲေတြ ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြရယ္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံရယ္၊ ၿပီးေတာ့…. ဟီးဟီး…. ပိတ္သတ္ႀကီးသိတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္း ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးလည္း ငွားရတာေပါ့ဗ်ာ…။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေက်းဇူးနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီကပဲ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္ အေကာင္းစား တစ္စီးကို အလကား ငွားလို႔ရလိုက္တယ္…။
အဲ…. ကိုယ္ကေတာ့ ဆီထည့္ေပးရတာေပါ့ေနာ္..။ ပထမ တစ္ေခါက္ သြားေတြ႕တုန္းကေတာ့ လက္ေလးကိုင္၊ သူကလည္း ဆိုင္ကယ္စီးရင္ က်ေနာ့္ခါးေလး ဖက္စီးေပါ့။ အေအးဆိုင္ ထိုင္ေတာ့လည္း လူလစ္ရင္ ခ်ိဳ႕ပါးေလးကို ခိုးခိုးနမ္းေပါ့။ သူမကေတာ့ က်ေနာ္ နမ္းလိုက္တိုင္း ပါးျပင္ျဖဴျဖဴႏုႏုေလးမွာ ပန္းေရာင္ေလးေတြ ျဖာေနတာပဲ…။ က်ေနာ္ တအားဖိနမ္းလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္ ပိတ္သတ္ႀကီး…။ က်ေနာ္ နမ္းတာ ဖြဖြေလး၊ သူ႔ဘာသာသူ အနမ္းမခံဖူးလို႔ ရွက္ေသြးျဖာတာ..။ ပထမ တစ္ေခါက္ေတာ့ လက္ေလးကိုင္လိုက္၊ ပါးေလးနမ္းလိုက္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မရဘူး မဟုတ္လား။ အျပင္မွာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေျပာစရာ စကားေတြ မ်ားလြန္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တြတ္ထိုးေနလိုက္တာ မၿပီးႏိုင္ဘူး….။ ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္နဲ႔ သူတို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္တယ္ကြာဆိုၿပီး ႐ုပ္ရွင္ တူတူ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္သာ ေျပာတာပါ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ဘာကားျပမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘာကားမွန္း မေျပာနဲ႔ မင္းသား မင္းသမီး ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ အသံၾကားလို႔ပဲ သိတာ…။ ပိတ္ကားကို ၾကည့္လို႔သိတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်ိဳ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို အၿမဲနမ္းေနတာ။ နမ္းလိုက္တိုင္းလည္း နမ္းလို႔ မဝဘူး။ ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီေလး… ၊ တကယ္ပဲ နာမည္နဲ႔လည္း လိုက္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ အလယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္က တျဖည္းျဖည္း နယ္ခ်ဲ႕လာတယ္။ ခ်ိဳ႕ ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို အက်ႌအေပၚကေန အုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္တာေပါ့။ ခ်ိဳလည္း နမ္းရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာလို႔ထင္တယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို ပြတ္ေပးတာကို ဘာမွမေျပာဘူး။ သူက ဘာမွမေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အက်ႌ ေအာက္ေန လက္ကို အသာေလးလွ်ိဳၿပီး သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌက တီရွပ္ အေပ်ာ့သားဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း လက္လွ်ိဳသြင္းလို႔ရတယ္။ ေဘာ္လီကလည္း အေပ်ာ့သား ခပ္ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ေဘာ္လီကို အသာေလးေအာက္ကို ဆြဲခ်ၿပီး အဖုံးအကာမရွိတဲ့ ႏို႔အိအိေလးေတြကို စမ္းမိတယ္။ ႏို႔ေလးေတြက လိေမၼာ္သီး ခပ္လတ္လတ္ အ႐ြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ အေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ဘာေရာင္လဲဆိုတာေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ပန္းေရာင္ေလးေတြပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အေပၚပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ေအာက္ပိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားျဖစ္တယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ထမိန္စကတ္ ၊ ထမိန္စကတ္ဝတ္ဖူးတဲ့ သူေတြဆိုရင္ေတာ့ သိမွာပါ… (အဲ မွားကုန္ၿပီ က်ေနာ္ ဝတ္ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္) ထမိန္စကတ္ဝတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖူးရင္ေတာ့ သိၾကမွာပါ။ ထမိန္စကတ္က တစ္ကြင္းလုံး ခြၽတ္စရာ မလိုဘူးဗ်၊ ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခ်ိတ္ကိုလည္း ျဖဳတ္စရာ မလိုဘူး။ ထပ္ထားတဲ့ ထမိန္ႏွစ္လႊာၾကားကို အသာေလး လက္လွ်ိဳသြင္းလိုက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ..၊ ထမိန္မွာ သုံးလႊာတို႔ ေလးလႊာတို႔ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာ သိတယ္မလား၊ မသိရင္လည္း ထားလိုက္ေတာ့၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ…။ အင္း… လက္ကို ထမိန္အလႊာႏွစ္ခု ၾကားထဲ အသာေလး လွ်ိဳသြင္းလိုက္၊ ဆီးစပ္နားေလးမွာ အခြဲေလး ရွိတယ္ဗ်…၊ လက္က အရမ္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ အသာေလး လွ်ိဳသြင္းလိုက္ရင္ အဖုတ္ေလးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ အတြင္းခံ ဝတ္ထားရင္ေတာ့ ေ႐ႊၾကဳတ္ေလးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ မေတြ႕ဘူးေပါ့ဗ်ာ..၊ ညီမေလးေပၚက ပင္တီေလးကိုပဲ စမ္းမိမွာေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရဲ႕ ထမိန္စကတ္ေလးထဲကို အလိုက္သင့္ေလး လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ႕အဖုတ္ေလးကို စမ္းမိတယ္ဗ်ာ၊ ပင္တီေပၚကေပါ့။ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ႏုၿပီးအိေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတဲ့ အထိအေတြ႕ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမင္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ပူစီ ဘိတ္ကရီကထုတ္တဲ့ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္ေလးကို စမ္းမိသလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ပူစီ ၾကက္ဥကိတ္မုန႔္ စားရင္ေတာင္ ဒီကိတ္မုန႔္က နာမည္နဲ႔လဲ လိုက္ပါတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ( ပူစီမုန႔္တိုက္ ပိုင္ရွင္သိရင္ က်ေနာ့္ကို တရားလာစြဲေနဦးမယ္… ခစ္ခစ္… ) ခ်ိဳရဲ႕ ညီမေလးက အရည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီဗ်။ ပင္တီေလးမွာဆို ႐ႊဲနစ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း လက္ေလးနဲ႔ အသာဖိဖိၿပီး ပြတ္ေပးတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ညီမေလးအထဲကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ထည့္ထည့္ၿပီး ေမႊေပးတယ္။
အထဲကိုေတာ့ အမ်ားႀကီး ထိုးမထည့္ပါဘူး။ အေမွးေလးရွိေသးရင္ ညီေတာ္ေမာင္အတြက္ ခ်န္ထားမလို႔ေလ။ ခ်ိဳနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုတ္ရင္း လက္တစ္ဘက္က ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ေခ်၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေ႐ႊၾကဳတ္ေလးကို ေမႊလိုက္တာ၊ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္း တရႉးရႉးျဖစ္လာၿပီး အနမ္းေတြ ၾကမ္းလာေတာ့တာပဲ။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ေခါင္းကို တင္းတင္းဆုတ္ရင္းနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလာတာ။ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိတာနဲ႔ ေအာက္ကို နယ္ခ်ဲ႕ထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လႈပ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့ အသာေလး ကားေပးထားတဲ့ ေပါင္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက ႐ုတ္တရက္ စိသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္ၿပီး တစ္ခါ ၿပီးသြားတယ္ဗ်ာ…။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ မခြာေသးဘူး၊ တပ္ရက္ပဲ။ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ နမ္းေနတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆို အသံပါ ထြက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ႐ုပ္ရွင္က အသားကုန္ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားမို႔လို႔သာပဲ။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔နမ္းတဲ့ အသံေတြ ေဘးခုံက ၾကားသြားေလာက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ႐ုံထဲကေန လူေတြ အကုန္ကုန္မွ ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ထမိန္ေအာက္မွာ ကြက္ေနလို႔၊ ကြက္ေနတာမွ အႀကီးႀကီးကြက္ေနတာ၊ ဝတ္ထားတဲ့ ထမိန္ကလည္း အနက္ေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ ျမင္ရတယ္ေလ၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပဲ။ က်ေနာ္ အေပၚက ထပ္ဝတ္ထားတဲ့ အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္ေပးၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ခါးမွာ စည္းခိုင္းထားလိုက္ရတယ္။
ႏို႔မို႔ရင္ မလြယ္ဘူး။ အရွက္ေတြ ကြဲကုန္မွာ။ အခု အေပၚက အက်ႌ ထပ္စည္းထားတာလည္း သိၾကမွာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳလည္း ေခါင္းေလး အသာငုံ႔ၿပီး ထြက္လာၾကတာဆိုေတာ့ တျခားသူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိလိုက္ဘူး။ ခ်ိဳကေတာ့ အသားျဖဴတဲ့ သူဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရဲေနတာပဲ။ သူလည္း ရွက္မွာေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ ျပင္ဦးလြင္သြားတာ ခ်ိဳနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ႏို႔ကိုင္႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ညီမေလးကိုပါ နယ္ခ်ဲ႕လိုက္တာ မဟုတ္လား။ အဆုံးစြန္အထိ လုပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက လက္ထပ္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးထားၾကတာဆိုေတာ့ မဂၤလာဦးညမွာ ရင္ခုန္ဖို႔ ခ်န္ထားဦးမွလို႔ ေတြးမိလို႔ေလ။ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳရွိတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ကို ခဏခဏ သြားျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ သြားျဖစ္လဲဆိုရင္ တစ္လထဲကို ေျခာက္ေခါက္ေလာက္ ထင္တာပဲ။ ျပင္ဦးလြင္ကလည္း လည္စရာေတြ အေပါသားဆိုေတာ့ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူး၊ အတြဲေတြ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးေတြမွာထိုင္၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ အေခါက္တိုင္း မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အခ်ိန္ကုန္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ သူနဲ႔ လည္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေလးပဲဆိုေတာ့ သိပ္မမ်ားဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကလည္း ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ကားနဲ႔ တစ္ကားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ခ်ိန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ တစ္ကားထဲကို ႏွစ္ခါ သုံးခါျပန္ၾကည့္ရင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံက လူေတြဟားမွာ ေၾကာက္တာလည္း ပါတာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးတာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။
႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ထုံးစံအတိုင္း သြားသြားနမ္းတာေပါ့။ က်ေနာ္ ဒီတစ္ေခါက္ မတိုင္ခင္ မေရာက္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ႂကြေနတာ။ သူလည္း အဲလိုပဲ ထင္တာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နမ္းရင္းျပဳရင္းနဲ႔ စိတ္က မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေဘာင္းဘီထဲက အသာထုတ္ၿပီး ခ်ိဳ႕ကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာတာ။ က်ေနာ့္ ညီေလးကို သူတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ က်ေနာ္ကသာ လက္သရမ္းၿပီး သူ႔ကို လိုက္ကိုင္ေနတာ။ သူလည္း က်ေနာ့္ ညီေလးကို ကိုင္ရင္း လူက တစ္ရႉးရႉး ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လာလာထိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက အေတာ္ေလး ျမန္လာတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါၿပီးသြားေအာင္ လက္နဲ႔ပဲ လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေလး ညီးတယ္။ ”လူဆိုးေလး…. အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ…။ အတူတူ ေနခ်င္ၿပီတဲ့….။” တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ အတူတူ ေနခ်င္ၿပီဆိုတာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီး အတူတူ ေနခ်င္တာကို ေျပာတာေနမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း ပထမ လက္ထပ္တဲ့အထိ ေစာင့္ထိန္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားသံေလးကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ”႐ုပ္ရွင္ၿပီးရင္ တစ္ေနရာရာ သြားရေအာင္ကြာ…။” က်ေနာ့္ ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။ ခ်ိဳ တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သြားတယ္။ သူလည္း စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ ေျပာတယ္..။ ”အင္း….သြားမယ္ေလ” တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ဟိုတယ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္ ရွာရတာေတာ့ သိပ္မခက္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ သြားခ်င္သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ေျပာထားလို႔ သိၿပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္မရွာလိုက္ရဘူး။ ဟိုတယ္ ရီစက္ပ္ရွင္ကို ျဖတ္ေတာ့ ခ်ိဳ ေတာ္ေတာ္ရွက္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ေခါင္းကို လုံးဝမေဖာ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ေပါ့ဗ်ာ..။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ဘယ္သူမွ သိတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲလိုနဲ႔ အခန္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာသာ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဖက္နမ္းၿပီး အဝတ္ေတြ ကမန္းကတန္း ခြၽတ္ၾကတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာေတာ့ က်ေနာ္ ဒီကေလးေလးကို ေခၚလာတာ မွားမ်ား မွားသြားၿပီလားေပါ့။ က်ေနာ္ သူ႔ကို လက္မထပ္ခင္အထိ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးလုပ္ဖို႔ လုံးဝ စိတ္ကူးမရွိဘူးေလ။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ခ်ိဳ႕ဆီက သက္ျပင္းခ်ၿပီး စကားတစ္ခြန္း ေျပာလာတယ္။ ”ကို.. ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ယူမွာလား” တဲ့….။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
”ကို ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ။ အတည္ လက္ထပ္ယူမွာပါ” လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ ခ်ိဳ႕နား အသာေလးတိုးၿပီး ခ်ိဳ႕ပခုံးေလးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ သိုင္းဖက္ထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလသံေလးနဲ႔ပဲ … ” ခ်ိဳ… လည္း တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားထားတာ ေညာင္းေနေတာ့မယ္…။ လာ… ဒီမွာအိပ္” ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းေပၚမွာ ခ်ိဳ ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္ရေအာင္ေပါ့။ ခ်ိဳလည္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီး အသာေလး လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕နဖူးေပၚမွာ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို အသာသပ္တင္ေပးရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။ ခ်ိဳက ေခါင္းေလး အသာေစာင္းရင္း က်ေနာ့္ဘက္ကို အသာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားတဲ့ တစ္ခ်က္မွာ က်ေနာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကို အသာငုံ႔ရင္း ခ်ိဳ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါး နီနီေလးကို အသာနမ္းစုပ္လိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ နဲ႔ နမ္းရတာ ဘယ္ေတာ့မွ နမ္းလို႔ မဝဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး နမ္းလို႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးေတြကို အက်ႌေပၚကေန အသာေခ်မိေတာ့ ခ်ိဳက … ”လူဆိုးေလး အက်ႌေတြ ေၾကကုန္ေတာ့မယ္။ ျပန္ရဦးမယ္ေလ” တဲ့…။ ခပ္ညဳညဳ အသံေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတိ ဝင္လာေတာ့တယ္။ ”ေဆာရီး… ခ်ိဳ…။ အက်ႌေတြ ခြၽတ္ထားရေအာင္ေနာ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳေခါင္းအုံးထားတဲ့ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းကို အသာဆြဲထုတ္ၿပီး ထလိုက္တယ္။
တစ္ဆက္ထဲ က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကိုလည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ အက်ႌ ခြၽတ္တာကို ၾကည့္ေနတယ္။ ”ဘာၾကည့္တာလဲ…။ ခ်ိဳလည္း ခြၽတ္ေလကြာ” ဆိုေတာ့မွ.. ခ်ိဳ အိပ္ေနရာကေန အသာထလာတယ္။ ”ကို ခြၽတ္ေပးေလ ” ဆိုၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးကို ကားေပးတယ္။ ခ်ိဳဝတ္ထားတာက ခ်ည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးအက်ႌေလးပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔ပဲ ခ်ိဳ႕အက်ႌေလးဆီကို လက္လွမ္းၿပီး ခ်ိဳ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံခ်င္းစီ ျဖဳတ္ေပးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ လက္ေတြ တုန္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာရဲတယ္။ ၾကယ္သီးေလးေတြ ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ အက်ႌကို အသာဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ခ်ိဳရဲ႕ ရင္သားေဖြးေဖြးေလး ႏွစ္မႊာက အျပာႏုေရာင္ ေဘာ္လီေလးနဲ႔အတူ ေပၚလာတယ္။ ခ်ိဳ႕ ႏို႔ေလးေတြက အရမ္းမႀကီးဘူး။ အေနေတာ္ပဲ။ က်ေနာ့္လက္နဲ႔ တစ္အုပ္စာေပါ့။ ဥပမာေပးရမယ္ ဆိုရင္ လိေမၼာ္သီး ခပ္လတ္လတ္ တစ္လုံးစာေလာက္ ရွိမယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ႏို႔သီးေလး ႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ေခ်ခ်င္စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း… ”ခ်ိဳ … ခဏ ထဦးေနာ္… ထဘီပါ ခြၽတ္ရေအာင္” ဆိုေတာ့…။ ”အဲဒါေတာ့ ကို မခြၽတ္ေပးနဲ႔…။ ခ်ိဳရွက္တယ္…။ ခ်ိဳ႕ဘာသာ ခ်ိဳခြၽတ္မယ္…။ ဟိုဘက္လွည့္” ဆိုတာနဲ႔ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္ တျခားဘက္ လွည့္ေပးထားလိုက္တယ္။ ”ရၿပီ….။ ဒီဘက္လွည့္ေတာ့” ဆိုမွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….. ဝွား….. ခ်ိဳက ထမိန္တင္ မဟုတ္ဘူး ။ ေဘာ္လီေရာ၊ အတြင္းခံပါ တစ္ခါထဲ ခြၽတ္ထားတာ။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ကို အသာယွက္ထားရင္း က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္လည္း ေပါင္ဂြၾကားကို အုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။
အတြင္းခံပါ တစ္ခါထဲ ေရာလိပ္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္တာေလ။ ေအာက္က မာန္ဖီေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေအာက္က တေထာင္ေထာင္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးေလး ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ခ်ိဳကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမႊ႕ယာႀကီးေပၚကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ စပရိန္ ေမႊ႕ယာဆိုေတာ့ ခ်ိဳ႕ကိုယ္လုံးေလးက အိကနဲ က်သြားၿပီးေတာ့ ျပန္ေျမာက္တက္လာတာေပါ့။ ခ်ိဳလည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ေမႊ႕ယာကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေထာက္လိုက္ေတာ့ သူအုပ္ထားတဲ့ ဟာေလးေတြ ေပၚသြားတာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါထဲ သူ႔အေပၚ ဒိုင္ပင္ထိုးၿပီး ေမွာက္အိပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို အေပၚကေန မိုးၿပီးၾကည့္ရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးေလးကို အသာနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး…။ ခ်ိဳကေတာ့ က်ေနာ့္ လည္ပင္းကို အသာေလး သိုင္းဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ကို ခ်ိဳ႕ ေဘးမွာ ေထာက္ထားရင္း ၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာထိန္းၿပီး ခ်ိဳ႕ ညီမေလးတစ္ေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္ ပြတ္တိုက္ ေပးလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳ ညီမေလးမွာ အရည္ေတြ ထြက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ကသာ ပထမဆုံး တစ္ေခါက္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ နာမွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးေနမိတာပါ။ က်ေနာ္ အဲလို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳလည္း အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးေလးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးလာတယ္။
သူလည္း မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ မဝင္ဘူးဗ်ာ…။ အျပင္ကို ေခ်ာ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသခ်ာတည့္ၿပီး ထိုးထည့္ေတာ့ ထိပ္ဖ်ားေလး ဝင္သြားတယ္။ ခ်ိဳ က်ေနာ့္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ခပ္တင္းတင္း တြန္းၿပီး… ”မရဘူး…. နာတယ္… နာတယ္” လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတြ႕မႀကဳံ မရွိေသးတာလည္း ပါတယ္။ က်ေနာ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ သြင္းရင္း တစ္ခါ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့ ေဖာက္ခနဲ ျမည္ၿပီး က်ေနာ့္ ညီေတာ္ေမာင္က ခ်ိဳ႕ ညီမေလးထဲကို ကြၽံဝင္သြားတယ္။ တည္းခိုခန္းကလည္း တိတ္ေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီ အပ်ိဳေမွးပါးေလး ေပါက္သြားတဲ့ အသံေလးက က်ေနာ့္နားနဲ႔ တကယ္ကို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ခ်ိဳ ပါးစပ္ေလးဟ ၿပီး ”အာ့” လို ေအာ္ရင္း ေခါင္းေလး ေမာ့လာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်ိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ဖိဖိနမ္းရင္း ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာေလး ၿငိမ္ေနေပလိုက္တယ္။ ခဏေလာက္ေနမွ ခ်ိဳ႕ တင္ပါးေလးေတြ ေကာ့ေကာ့ တင္ေပးလာတာနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို နည္းနည္းခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္နဲ႔ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ခ်ိဳလည္း ခံႏိုင္လာတယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အသြင္းအထုတ္လုပ္တိုင္း ေအာက္က ေကာ့ေကာ့လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳ႕ ႏို႔သီးေလးေခါင္း နီနီေလးေတြကိုလည္း အသာငုံ႔ၿပီးစို႔ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳ႕ ညီမေလးက တင္းၿပီး ၾကပ္ေနတာပဲဗ်ာ..။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ က်ေနာ္လည္း စိတ္က ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ ၿပီးတဲ့ဆီကို မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ခ်ိဳနာသြားမွာစိုးတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ အသာလုပ္ေနရင္းက သူေကာ့ေကာ့ တင္ေပးလာလို႔ က်ေနာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆာင့္ေပးမိတာ။ ခ်ိဳ အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္လာေတာ့ က်ေနာ္ ခပ္သြက္သြက္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားတယ္။ အဲေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ခ်ိဳသာၿပီးသြားတယ္ က်ေနာ္ မၿပီးေသးပါလားဆိုၿပီး စိတ္ကို ညီေတာ္ေမာင္မွာထားၿပီး လုပ္လိုက္တယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္သြားၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ဖက္ထားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ မလႊတ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ စိတ္ကို သြင္းၿပီး ေဆာင့္လိုက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ခ်ိဳ႕ ညီမေလးက အရမ္းၾကပ္တာနဲ႔ပဲ ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေအာင္းထားတဲ့ အရည္ေတြက ခ်ိဳ႕ အသစ္စက္စက္ အဖုတ္ေလးထဲမွာ အျပည့္ပဲ။ အျပင္ကိုေတာင္ လွ်ံက်လာတယ္။ က်ေနာ္ေလး ခ်ိဳ႕ေဘးမွာ အသာလွဲခ်ရင္း ခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားလိုက္တယ္။
က်ေနာ့္ အသက္နဲ႔တမွ် ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး…၊ က်ေနာ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံး အေျခအေနထိ ေရာက္သြားခဲ့လို႔ေလ။ ”ခ်စ္တယ္….. ခ်ိဳရယ္…..။” က်ေနာ္ သူ႔ကို တိုးတိုးေလး ေျပာရင္း ခ်ိဳ႕နဖူးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ေခြၽးစေလးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးမိတယ္။ ”ခ်ိဳ….. နာေနလား…။” က်ေနာ္ေမးေတာ့… ”ပထမ ဝင္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာတယ္….။ ေနာက္က်ေတာ့ မနာေတာ့ဘူး … ” တဲ့။ “ဒါဆို ေကာင္းေရာ ေကာင္းရဲ႕လား” ဆိုေတာ့ ”အင္း…. အရမ္းေကာင္းတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳေရာ က်ေနာ္ေရာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးသြားတာက ခ်ိဳ႕ကို ပထမဆုံး ဆက္ဆံတဲ့ အခ်ိန္မွာ အပ်ိဳေမွးေလး ေပါက္လို႔ နာယုံ မဟုတ္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ေလ။ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ကို ရင္ခြင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ဖက္ထားၿပီး ခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသြားပုံပါပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ မွိန္းေနၾကၿပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္က ျပန္အထြက္ ခ်ိဳလမ္းေလွ်ာက္တာ ကြတကြတ ျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ္ေတာင္ စမိေသးတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို မနာေအာင္ ထုတာေပါ့။
အဲလိုနဲ႔ ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ပို႔ခါနီး ေဆးဆိုင္ဝင္ၿပီး တားေဆး ဝယ္ေပးလိုက္မိေသးတယ္။ တစ္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းတိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္လုံးကိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေသာက္ဖို႔ ေပးလိုက္တယ္။ လက္မထပ္ခင္ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပညာကို ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ရေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မျဖစ္သင့္ေသးဘူးေလ။ ဒီတစ္ေခါက္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ခ်ိဳ႕ကို ပိုၿပီး လြမ္းလာတယ္။ ခ်ိဳနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ခ်စ္လာသလိုပဲ။ အဲလိုနဲ႔ အစရွိသြားေတာ့ က်ေနာ္ ခ်ိဳ႕ဆီေရာက္တိုင္း ဟိုတယ္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ဟိုဟာလုပ္ေတာ့လည္း ပထမ စလုပ္တုန္းကလို ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူး။ ပက္လက္၊ ေမွာက္ရက္၊ ေလးဘက္ ၊ မတ္တပ္ ပုံစံအစုံပဲ။ ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကို တအားခ်စ္တယ္။ စိတ္ေကာက္တယ္လို႔လည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း နားလည္ေပးႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့္အေပၚလည္း အရမ္း အလိုလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ခ်ိဳနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ ကမာၻေပၚမွာ ကံအေကာင္းဆုံး လူသား တစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုက ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ အဆုံးစြန္အထိ ရင္းႏွီးၿပီးသြားလို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္သြားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ခ်ိဳ သြားေနက် ဟိုတယ္ေလးကိုပဲ သြားျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္ ခ်ိဳနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးလို႔ ညေနေစာင္းေတာ့ ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခ်ိဳ႕ဖုန္းက စက္ပိတ္ထားတယ္တဲ့…။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ိဳ ရည္းစားျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ။ တစ္ခါမွ စက္ပိတ္တယ္လို႔ မႀကဳံဖူးဘူး။ တစ္ခါတေလ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဖုန္းလိုင္းမေကာင္းလို႔ ဆက္လို႔ မရရင္ေတာင္ ခ်ိဳက သူ႔အိမ္က ႀကိဳးဖုန္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခိုးဆက္ၿပီး ဖုန္းလိုင္းေတြ ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတတ္တယ္။ အခုေတာ့ မနက္ကမွ အေကာင္းႀကီးကို အခု ဆက္သြယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ အိမ္က ႀကိဳးဖုန္းနံပါတ္ကို သိေပမဲ့လည္း က်ေနာ္ မဆက္ရဲဘူး။ သူ႔ မိဘေတြ သိသြားမွာစိုးလို႔။ တစ္ေန႔ၿပီး … တစ္ေန႔ကုန္လာတယ္…။ တစ္ေန႔ၿပီး … တစ္ေန႔ကုန္လာတယ္…။ ခ်ိဳ ရဲ႕ ဖုန္းက စက္ပိတ္ထားပါသည္ ခ်ည္းပဲ ေအာ္ေနတာ သုံးရက္ေလာက္ရွိၿပီ။ က်ေနာ္ ရင္ေတြ ပူလာတယ္။ ခ်ိဳ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနလို႔လဲေပါ့။ ေနမ်ား မေကာင္းဘူးလား။ က်ေနာ့္ဆီကို ဖုန္းနံပါတ္ အသစ္တစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ခ်ိဳမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ…။ က်ေနာ္ အရမ္းလြမ္းေနရတဲ့ ခ်စ္သူ ခ်ိဳ…။ ”လြမ္းလိုက္တာ ကိုရယ္…” ခ်ိဳ႕အသံက တိုးတိုး ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ”ခ်ိဳရယ္… ကိုယ့္မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ…။ ခ်ိဳမ်ား ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔…။” ”လူက ေနေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္က ေနမေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနတာ..။” ”ဘာလို႔လဲ…။ ” က်ေနာ္ အေလာတႀကီး ေမးမိတယ္။ ”ကိုနဲ႔ တည္းခိုခန္းက ထြက္လာတာကို အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ျမင္သြားတယ္။ အဲဒါ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ၿပီး တိုင္ေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ကို တည္းခိုခန္းလာတာ ေဖေဖ သိသြားတယ္။ ခ်ိဳလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျငင္းတာ မရဘူး။ ေဖေဖက တည္းခိုခန္းမွာ တည္းခိုသူ စာရင္းကို သြားေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ခ်ိဳ႕နာမည္ ေရးထားတာေလ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ညာလို႔ရေတာ့မွာလဲ။
အဲဒါ အခု ခ်ိဳ႕ကို အိမ္က သေဘာတူထားတဲ့ သူနဲ႔ ေပးစားေတာ့မယ္ ေျပာေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….။” က်ေနာ္ ဖုန္းကို ကိုင္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြေဝသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်ိဳ႕ကို ခိုးေျပးဖို႔အထိ က်ေနာ့္ဘက္က အဆင္မေျပဘူး။ က်ေနာ္ မိန္းမယူမယ္ ဆိုရင္လည္း အိမ္က ဘယ္လိုမွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ေရာ… ခ်ိဳေရာ အသက္က ငယ္ငယ္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ မိဘ ရင္ခြင္ကို စုံကန္ၿပီး ထြက္ခြာသြားဖို႔ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဘယ္လိုမွ အေျခအေန မရွိေသးဘူးေလ။ ”ခ်ိဳ႕ကို ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ ေပးစားေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ ကို ခ်ိဳ႕ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ လာခိုးပါ….။ ခ်ိဳကေတာ့ စြန႔္စားရဲတယ္ ကိုရယ္…။ ကိုယ့္ကို ဘဝတစ္ခုလုံး ပုံအပ္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရၿပီပဲ…။ တစ္ခုခု ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ ဒီဖုန္းနံပါတ္က ခ်ိဳရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္။ သူ႔ကို ေျပာထားလို႔ ရတယ္။ ဒါပဲေနာ္…. ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္…။” ခ်ိဳ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း က်ေနာ္ ေငးေၾကာင္ေနမိတယ္။ ခ်ိဳ ဖုန္းခ်သြားတာေတာင္ သတိမထားမိေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ တစ္ညလုံး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး။ အိမ္ကေန ဆင္းၿပီး ခ်ိဳ႕ကို သြားခိုးရမလား၊ ခ်ိဳနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ မသြားပဲ ေနရမလားဆိုတာကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေတြးေနမိတာ။ မနက္ မိုးလင္းခါနီးမွာပဲ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေရာ ခ်ိဳေရာ ငယ္ေသးတယ္။ အဓိကက ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထားႏိုင္တဲ့ အေျခအေန မရွိေသးဘူး။ က်ေနာ့္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ စိတ္ကိုလည္း က်ေနာ္သိတယ္။ သူတို႔က ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္လုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္ မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး က်ေနာ္ အိပ္ေဆးသုံးလုံးေလာက္ ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ”ခ်ိဳေရ…. အိပ္မက္ထဲ အထိေတာ့ ကိုယ့္ကို စိတ္မနာပါနဲ႔ကြာ…။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ကို ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ ရွိေနပါရေစ…။” ခ်ိဳ လာခိုးခိုင္းတဲ့ တစ္ေန႔လုံး က်ေနာ္ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေနမိတယ္။ တစ္ပတ္လုံးလုံး ေက်ာင္းလည္း မသြားျဖစ္ဘူး။ ေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကို ေျပာထားလိုက္တယ္။ ဖုန္းလည္း တစ္ပတ္လုံး ပိတ္ထားမိတယ္။ မနက္တိုင္း လာပို႔တဲ့ သတင္းစာကိုေတာ့ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ…. တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ လက္ထပ္မဂၤလာ ေက်းဇူးတင္လႊာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေအာက္မွာေတာ့ ခ်ိဳ႕နာမည္ လွလွေလး ပါလာတယ္။ က်ေနာ္ ေအာက္က ေရးထားတဲ့ စာသားေတြကို ဆုံးေအာင္ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနလို႔ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူးေလ…။
”ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ခ်ိဳရယ္….။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေကာင္းဖို႔ အတြက္ပါ။” အဲဒီ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ္ သိမ္းထားမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ အေတာ္အသင့္ တည္ၿငိမ္သြားေတာ့မွ ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ခ်ိဳနဲ႔ လက္ထပ္သြားတဲ့သူက ခ်ိဳထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ ဗိုလ္ႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ။ ခ်ိဳလည္း ဗိုလ္ကေတာ္ ျဖစ္ၿပီေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ရတာထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပမွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ ရရင္ ဘယ္သြားၿပီး ဘာကို လုပ္ကိုင္ စားရမွန္းမွ မသိတာမလား။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပန္းေကာင္း အၫႊန႔္က်ိဳး ဆိုသလို ျဖစ္မွာေလ။ က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕နာမည္ကို ၾကားတိုင္းရင္ထဲမွာ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာမိတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္မွာေတာင္ ျပင္ဦးလြင္ ရႈခင္းေတြပါရင္ ျဖဳတ္သိမ္းမိတဲ့ အထိပဲ…။ က်ေနာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္လား၊ မွားသလားဆိုတာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ေဝခြဲမရေသးဘူး။ က်ေနာ္ ထင္တာေတာ့ က်ေနာ္ အေကာင္းဆုံး လုပ္ခဲ့တယ္ ထင္တာပါပဲ။ အဆိုေတာ္ ရဲသြင္ ဆိုထားတဲ့ စြန႔္စားမဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကားမိတိုင္း က်ေနာ့္ကို ေလွာင္ေနသလားလို႔ေတာင္ ခံစားရတယ္။ ဟဲေလးနဲ႔ နီတာ ျပန္ဆိုထားတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းကို အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ထီလွည္းေတြမွာ ဖြင့္သြားရင္ေတာင္ က်ေနာ္ နားပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲက မူး႐ူးထိုး ေျပးဝင္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြ နာလြန္းလို႔ပါ….။ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္…။ ျပင္ဦးလြင္သူေလး ခ်ိဳရယ္……။ ၿပီးပါၿပီ။
Nguồn: https://www.mrnewsonline.com/archives/3286